Mam jij gaat nu zitten, jij doet genoeg, wij regelen het wel……… wat wil je drinken? Mijn hart verwarmde toen mijn zoon dit afgelopen weekend zei want mijn zoon, onze zoon, heeft een vorm van autisme.
De afgelopen jaren hebben wij heel wat wegen bewandeld waarvan ik het bestaan niet eens wist. De eerste tekenen dat hij “anders” was, kwamen op de basisschool. Thuis had ik, en heb ik, een superlief jongetje. Ik, die van drie R’s, je kent ze wel rust, reinheid en regelmaat had geen kind aan hem. Maar toen kwam hij in groep 1 met meer dan 30 van die gillende, krijsende kleuters en werd hij letterlijk en figuurlijk gek. Lijkbleek en helemaal uitgeput kwam hij uit school en ik werd elke dag door de juf aangesproken hoe “lastig” hij wel niet was. Ik snapte er helemaal niets van, ik had geen kind aan hem thuis en zij, die juffies, hadden hiervoor toch doorgeleerd? Er waren dagen dat ik mij verschuilde achter het gebouw om aan de veroordelende gesprekken van de juf en de niet al te vriendelijke blikken van andere ouders te ontsnappen.
Na 2 jaar worstelen, kwam hij in groep 3 en toen barstte de bom. De school wilde hem niet meer. Ja, je leest het goed, zij wilde mijn kind niet meer. Hoe hard is dat, ik huil niet snel maar toen heb heel wat tranen vergoten. Alles kwam in een stroomversnelling, hij werd gediagnosticeerd op ADHD en een klein jaar daarna op Syndroom van Asperger. Intussen heb ik moeten knokken om hem op het Speciaal Basis Onderwijs te krijgen. Maar gelukt………. ik wist niet dat ik die power in mij had om mij zo sterk te maken voor mijn kind. Niet alleen een zeer beschadigd kind kwam op deze school maar daarnaast ook beschadigde ouders. Wij waren het vertrouwen in het schoolsysteem helemaal kwijt.
Gelukkig troffen wij op de Boei zeer gepassioneerde leerkrachten die stap voor stap mijn zoon weer lieten stralen. Naast het leren “leren” hebben zij hem ook de sociale skills bijgebracht van bv. Sinterklaas vieren en het kerstdiner. De eerste paar jaar gaf dat nog teveel prikkels voor hem maar in groep 7 en 8 flikten zij het toch maar mooi !!
Als ouder is het omschakelen als je kind anders is dan anderen. Iedereen heeft toch bepaalde verwachtingen als zijn kind wordt geboren? Ik had altijd dat voetballende Calve-pindakaas-jongetje in mijn hoofd. Geloof mij, daar lijkt hij in verste verte niet op J Waar andere ouders trots pronken met hun zoon met zwemles/voetbal/buitenspelen/fietsen en andere-sportieve-uitspattingen durft mijn zoon niet eens naar buiten. Het is daar te druk, te onvoorspelbaar voor hem. Daarnaast is het gemak waar de buitenwereld mee oordeelt heel lastig. Ik durf te wedden dat bijna alle ouders met een kind met autisme deze opmerkingen herkent: ze geven de kinderen tegenwoordig veeeeel te snel een etiket, wat een modeverschijnsel…., je geeft je kind toch geen Ritalin, breng je kind maar eens een weekje bij mij dan…..
Maar ik ben van de blije-ei-modus, naast het verdriet en de worsteling heb ik door hem heel veel mooie en bijzondere mensen leren kennen. Ook ben ik anders naar de wereld gaan kijken en geniet extra van alles wat hij bereikt en leert. Heel trots ben ik op zijn zussen die gek op hem zijn en op mijn man die onvoorwaardelijk van hem houdt en hem daarnaast ook support en corrigeert. Stralend ga ik lekker op mijn stoel zitten en zeg ik tegen mijn zoon: wat fijn dat je mij zo verwend, ik lust wel een glas rosé. Wil je ook nog een chippie mam? Lekker schat…….