Van hand in hand naar loslaten. Wie had ooit kunnen bedenken dat ik deze woorden op dit scherm zou typen? Ik niet. Ik weet het nog als de dag van gisteren, de angst die mij om het hart greep toen het me eindelijk goed was doordrongen dat ik je niet meer ter hand kon nemen en ik je nu echt moest gaan loslaten. Die tranen in de laatste week van de zomervakantie, die tranen van angst voor het onbekende die over jouw wangen biggelde, en het enige wat ik nog kon doen was ze weg kussen maar dat waren dan alleen die tranen. De angst die kon ik alleen maar met je delen, wat zou het brengen? De grote oversteek naar het middelbaar, zoals ik het al eerder in mijn blog noemde, die diepblauwe zee die zo oneindig groot en diep leek, wie zou wie boven water helpen?
We hebben samen gezwommen, en zijn in het begin nog even samen kopje onder gegaan maar nu , nu dobberen we heerlijk samen op de golven. En al komt er af en toe een storm opzetten, jij zet je zuidwester op je bolletje en als het moet kruip je in het oog van de storm en blijf je steeds steviger staan.
De overgang was in het begin groot, net als voor ieder ander kind dat van groep 8 naar de brugklas zou gaan. En ja voor mijn Asperger klantje en al die andere kinderen binnen het speciaal of regulier onderwijs met een “etiketje” moeten iets harder werken om de rest te kunnen bijbenen en hebben misschien iets meer tijd nodig. Maar daar had moeders ook last van, dat sneller schakelen en bijbenen. Hoe snel trapte ik in die valkuil om me teveel te bemoeien met wat er allemaal mis ging op school. Die extra structuur, instructie en begeleiding die ik in mijn optiek toch echt miste binnen dit speciaal voortgezet onderwijs (lees de beste school van Nederland). In mijn beleving ging er al teveel mis en klom ik direct in de pen, of eigenlijk gezegd waren de eerste e-mails alweer verzonden naar jouw mentor omdat het even anders liep dan verwacht. Sommige waren zeker terecht, en sommige waren van die overbezorgde uber-moeder die eigenlijk nog teveel bezig was met krampachtig vasthouden in plaats van loslaten, want dat hand in hand voelde zo vertrouwd.
Maar je hebt het geflikt!
Van eerst samen elke dag je agenda te controleren met daarnaast natuurlijk magister om echt zeker te weten dat er niet ergens in zo’n Twilight zone nog huiswerk zweefde dat je nog moest maken, zijn we over gegaan naar totaal eigen management. Alhoewel, ik krijg wel wekelijks een reminder van je via de whatsapp dat ik bijvoorbeeld volgende week donderdag een proefwerk aardrijkskunde heb staan. En soms schiet je nog even in de stress omdat je dan een SO én een proefwerk op 1 dag hebt, want in jouw beleving gewoon not done is. De eerste proefwerkweek komt eraan dus ik ga alvast wat nazorg regelen ;)
Maar hoe raar was het om dan deze week op een woensdagmiddag om 14:30 een telefoontje van je te krijgen met de mededeling dat ik het “busje komt zo” mocht afbellen want jij ging met je maatje uit de klas lekker met de zoef zoef trein naar huis! En o ja, voor de donderdag en vrijdag middag mocht ik ook meteen even afbellen want je had met je maatje en anderen afgesproken dat je die dagen ook lekker ging treinen. Oké, dat was even schakelen voor moeders maar wow, dit was een van die “beste telefoontjes ever” die ik van mijn Aspergerklantje had kunnen wensen.
Mijn zoon wordt groot, hand in hand lopen we nu nog samen in de winkel of over straat, waar je me gelukkig nog steeds te pas en te onpas heerlijke knuffels komt geven want zonder knuffel kan je niet verder met de dag. En die momenten koester ik en hou ik je vast al kijkt de hele wereld naar jou en mij in de winkel, bij de kassa, op straat of waar dan ook. En ik steel die momentjes met jou en bewaar ze diep in mijn hart, want jeetje wat gaat het hard nu. Je bent nu niet langer meer alleen van mij, nee je bent nu ook een kind van de wereld.