Beschrijving van alledaagse belevenissen van mijn zoontje die sinds 20 december 2013 de diagnose van het Asperger syndroom heeft gekregen. Het schrijven van deze blog heeft als doel om mijn eigen gedachten hierover op orde te krijgen en mijn eigen beleving hieromtrent te kunnen ventileren.
Een stevig gesprek met een vriendelijke psychiater resulteerde in het vaststellen van de noodzaak voor een #opname in een #ggz-instelling. Spoed blijkt in Nederland relatief.... De kerstvakantie stond voor de deur en we moesten wachten tot iedereen weer terug was van verlof. Daarna kon er een afspraak gemaakt worden met een psycholoog van de ggz-instelling waar mijn zoon eventueel opgenomen zou kunnen worden. Dit was echter ook nog afhankelijk van het daarop volgende intakegesprek, waarbij bekeken zou worden of hij in de groep zou passen. In de tussentijd ( 4 lange weken) moest ik maar roeien met de riemen die ik had.... en als het niet lukte, dan kon ik altijd nog de #crisisdienst bellen....
De crisisdienst had ik al vaker gebeld; met wisselend resultaat. De eerste keer was 's-avonds. Men kwam met 2 man sterk. Gesprekje met mijn zoon, gesprekje met mij, telefoontje naar de achterban. Er zou een psychiater langs kunnen komen, maar dat zou dan 1 uur 's-nachts worden.... die zou dan een noodzaak voor een spoedopname moeten vaststellen en vervolgens een bed voor een 11-jarige moeten gaan regelen elders in het land, omdat er in onze regio geen spoedbedden zijn voor jonge kinderen. Ik zou voor deze optie kunnen kiezen of we zouden #veiligheidsafspraken kunnen maken, zodat hij gewoon thuis zou kunnen blijven.... voorlopig. De veiligheidsafspraken hielden in dat mijn zoon moest beloven dat hij zichzelf niet zou beschadigen en als hij die aandrang voelde, hij dit mij zou zeggen. Ik kreeg de opdracht om hem 24/7 in de gaten te houden. Hij zou bij mij in bed slapen, niet alleen op zijn kamer spelen en bij het naar buiten gaan moest ik zijn hand vasthouden, omdat hij had aangegeven onder een auto of de tram te willen lopen. De keer daarop dat ik de crisisdienst moest bellen heb ik er 5 uur op moeten wachten.... de crisis was toen natuurlijk al voorbij.... en er kwam uiteindelijk een team van de crisisdienst voor volwassenen bij ons op huisbezoek.... mijn zoon sliep toen inmiddels al. Wederom kreeg ik het advies om de veiligheidsafspraken in acht te nemen. Verder konden ze niets voor ons betekenen.
Wat er ook zou gebeuren tot de opname, de crisisdienst zou ik niet bellen.... dat was wat mij betreft niet zinvol. Ik heb mijn kiezen op elkaar geklemd en alles gegeven wat ik had . 24/7 bij mijn zoon in de buurt gebleven.... levend in de angst dat hij zichzelf iets aan zou doen. Bang voor een woede uitbarsting, niet wetend of ik hem tot rede zou kunnen brengen. Meer en vaker dan me lief was, heb ik toegegeven aan zijn wensen en eisen. Tegen mijn principes in, maar wat kon ik anders? Voorlopig waren wij in afwachting van een kennismakingsgesprek voor een eventuele opname. Het was zwemmen of verzuipen in plaats van roeien met de riemen..... Ons bootje was immers allang omgeslagen! Zijn gedrag werd er niet beter op en mijn humeur eerlijk gezegd ook niet. Omdat hij nog steeds niet naar school kon, waren het lange dagen en lange nachten. Omdat ik een alleenstaande moeder misschien wel dubbel zo lang. Maar we hebben het gered.
Eindelijk kwam half januari de afspraak voor het intakegesprek. We waren het er allemaal over eens dat een opname de enige mogelijkheid was om ons uit deze situatie te halen. Mijn zoon stond er zelf ook achter, hoewel hij natuurlijk niet echt kon overzien wat dit in zou houden. Hij wilde wel heel graag geholpen worden met het oplossen van zijn problemen. Voor mij was het een hartverscheurend besluit. Ik voelde mij mislukt als moeder. Hoewel mij meerdere keren verzekerd is dat dit absoluut niet het geval was en ik alles gedaan had om dit te voorkomen..... Maar ik kon niet meer, was op en de thuissituatie leek inmiddels ook uitzichtloos. Ik had geen keus. Er moest iets gebeuren.... op hoop van zegen.
Na het gesprek kregen we een rondleiding op de afdeling. Op de groep waar hij terecht zou komen leven in totaal 8 kinderen. Zijn toekomstige kamer was al leeg. Er stond een bed, een nachtkastje een bureau, een stoel, een tafeltje 3 kasten en een wasbakje. Er was een huiskamer met een eigen keuken, waar dagelijks vers gekookt wordt voor de groep. Klinkt op zich niet verkeerd, maar mijn hart kromp ineen.... ging ik dit echt doen?
Nooit had ik gedacht dat ik mijn eigen kind ergens anders achter zou laten dan bij familie of vrienden voor een logeernachtje.... Deze opname is voor 6 maanden en als het goed gaat, wordt het met nog eens 2 tot 4 maanden verlengd. Dat is lang. In de weekenden mag hij naar huis. Dat wil zeggen... zaterdagochtend ophalen en zondagavond terugbrengen. De opname is vrijwillig..... maar hoe vrijwillig is vrijwillig? Als ik zou weigeren, zou er vast een dwangbevel aangevraagd worden en thuis ging het ook echt niet. Niet voor mij, voor hem niet. Verplicht vrijwillig kon hij de week daarna terecht. In die week konden wij dan zijn spullen inpakken. Eigen speelgoed, kleding, beddengoed, iets leuks voor op de prikborden aan de muur. Het leek wel of hij ging verhuizen, maar dan zonder mij.
Gelukkig werd ik de dag van de opname bijgestaan door mijn eigen moeder. We hebben het zo luchtig mogelijk gehouden. Zijn kamertje gezellig gemaakt en met zijn eigen spulletjes ingericht. Het is beter zo.... we gaan ervoor.... een half jaar is zo voorbij. Maar het afscheid was zwaar. Mijn kleine mannetje met zijn hoofd vol ellende. Ik hoop dat dit het juiste besluit was.... ik hoop dat je je snel weer een beetje lekkerder in je vel gaat voelen.... dat je weer blij kunt zijn en kunt lachen. Dat je weer kind kunt zijn.