Nieuwe prikkels deel 2: Tringggggggggggg, nou jaaaaaa, hoeveel toeval wil je hebben. Ik ben nog niet klaar met het typen van mijn vorige blog waarin ik schrijf dat ik nog steeds wacht op een telefoontje voor een afspraak voor een intakegesprek van een organisatie waar Antonio activiteiten in groepsverband kan doen en daar bellen zij mij op.
Wij spreken het één en ander door en maken een afspraak voor een intakegesprek. Omdat het voor ons lastig is naar de locatie te komen doordeweeks, komt de dame van organisatie naar ons huis. Wij hebben een heel fijn gesprek waarin ik duidelijk kan aangeven hoe Antonio is, zijn sterke kanten maar ook wat hij natuurlijk nodig heeft. Deze organisatie werkt met doelen, naast de leuke activiteiten met leeftijdsgenoten wordt er in de kantlijn gewerkt aan het door het kind zelf uitgezochte doelen. Zij krijgen op de dag zelf een soort van stempelkaart, die wordt afgestempeld als het kind voldoende aan dit doel werkt, als deze vol is dan koppelen de ouders hieraan een soort van beloning. Bijvoorbeeld een uurtje langer op de computer of iets anders waar je het kind mee pleziert.
Het is voor mij niet verrassend hoe goed Antonio zichzelf kent, hij gaf laatst al eens te kennen dat hij het lastig vond om een gesprek gaande te houden. Verder als: “Hoe was je dag vandaag” en “Hoe gaat het met je?” komt hij niet en dan weet hij het niet meer. Maar hoe bijzonder is het, dat hij zelf al aanvoelt dat er meer nodig is om een sociaal contact te hebben en te onderhouden. Wij vinken deze vaardigheid ook aan op de kaart met opmerking de opmerking: kan beter.
Twee weken terug is Antonio voor het eerst geweest naar zo’n bijeenkomst. Ik kreeg een lijkwit jongetje thuis, waar niet veel meer uit kwam dan: “Het was leuk”. Twee weken later is de volgende bijeenkomst en Antonio geeft aan dat hij er heel erg tegenop ziet. Zij gaan dit keer midgetgolfen, waar hij niet gek van is, hij vond de jongetjes niet aardig, weliswaar nog maar 1x gezien maar er was duidelijk geen klik, en hij vond de dag heel lang, start was om 11 uur en vanaf 2 uur tot 5 uur was pas de echte activiteit. Kortom ik deed hem duidelijk geen plezier met deze activiteiten met kinderen die hij zelf niet had uitgekozen op een dag waarop hij normaal gesproken zijn tijd lekker zelf indeelt.
Dilemma, dilemma, moet ik hem nu “dwingen” om dit voort te zetten om te kijken of het echt niet leuk is. Juist hij, die al moeite heeft met overdadige prikkelverwerking. Aan de andere kant ben ik zo trots op Antonio dat hij zoveel vertrouwen in ons heeft om zijn ongenoegen over deze activiteiten kenbaar te maken, dat ik hem wel serieus moet nemen. Hij is ruim 12 jaar, ik kan en mag hem niet in een situatie manoeuvreren waarin hij zich overduidelijk niet prettig bij voelt.
Kortom wij gaan binnenkort op zoek naar iets wat niet de hele zondag beslaat en wel aansluit op zijn interesses. Gaat lukken, daar ik gewoon vanuit J
Liefs Sandra