Er zijn periodes geweest in mijn leven dat ik de beelden van vluchtelingen niet kon aanzien. Of het nu Koerden waren of Afrikaanse vluchtelingen maakte niet uit. In de tijd dat ik zwanger was of kersverse moeder van zo’n propje in de wieg was het ondraaglijk om moeders met kinderen te zien ploeteren over besneeuwde bergtoppen of door snoeihete woestijnen.
Daar zat ik dan in mijn veilige huis, met mijn gekoesterde buik of te midden van vele kraamcadeautjes. De pijn van die vrouwen schoot door mij heen. Vrouwen die probeerden het kwetsbare leven te beschermen dat ook hun ooit in de schoot was geworpen. In ons land kennen wij deze moeders ook. Dan doel ik niet op de moeders die hier als vluchteling zijn gekomen, maar op de moeders van kinderen die ‘anders’ zijn; kinderen met een ‘beperking’ of kinderen die afwijken van het gemiddelde en daardoor steeds meer problemen ondervinden om een plekje in de groep te verwerven.
Ze zijn minder herkenbaar dan de moeders op onze beeldschermen, maar ze zijn goed herkenbaar als je er oog voor hebt. Als je wilt zien dat hun kinderen minder kansen krijgen. Als je weet dat geluk door andere factoren wordt bepaald dan door geld en goed. Ook deze moeders torsen het gewicht van hun kind op hun schouders. Ook zij gaan de moeilijke weg om, ondanks de belemmeringen die het kind ervaart, een goede toekomst te bewerkstelligen. Een toekomst waarin het zich kan ontwikkelen en waarin het voldoende zelfredzaam is om zich in de maatschappij te kunnen handhaven. Een gelukkige toekomst, ook wanneer de ouders niet langer in staat zijn om de zorg te bieden die het nodig heeft. Geen bergen en woestijnen op hun pad maar oppermachten en bureaucraten; daarvan kent ons land er velen.
De afgelopen 10 jaar heb ik veel van deze moeders mogen bijstaan in hun strijd om onderwijs voor hun kinderen. Onderwijs dat beantwoordt aan de mogelijkheden en tegemoet komt aan onmogelijkheden. Ik was erbij dat deze moeders werden weggezet als te veeleisend en onredelijk. Ik heb mij plaatsvervangend geschaamd als hun een symbiotische relatie met hun kind werd verweten, terwijl overduidelijk was dat dit kind zich zonder de zorg van de moeder (nog) niet staande kon houden. Ik ben hun eeuwig dankbaar dat zij mij hun vertrouwen hebben geschonken, want ik was getuige van hun onverwoestbare kracht. Zij gaven mij hoop omdat ik nu weet dat het met de kracht van moeders mogelijk is om bergen te verzetten en woestijnen te overbruggen, ook in ons land.
Katinka Slump