Mijn mobiele telefoon gaat, het is de school van Antonio. Ik krijg een medewerker van school aan de lijn die mij meedeelt dat het even niet goed gaat met hem. Ik schrik een beetje en bedenk gelijk allerlei doemscenario’s: van de fiets gevallen, de trap gevallen, gevochten, ruzie met de juf, ruzie met de meester, gebrand bij het koken… Niets van dit alles blijkt het geval te zijn… hij is namelijk ernstig overprikkeld omdat hij vergeten is om zijn medicatie in te nemen. Oepsie, chips, sodemieters, ja dat klopt, die ben ik vergeten neer te leggen vanmorgen en Antonio heeft er ook niet aan gedacht om dit aan mij te melden dus hij is heel blij, maar zonder medicatie, naar school gegaan. En dat werkt dus niet, dat blijkt nu maar weer…
Ik kan mij nog zo goed herinneren dat wij de beslissing moesten nemen om hem medicatie te geven. Het druiste zo enorm tegen mijn gevoelens in, alsof mijn zoon zonder medicatie niet goed genoeg was voor deze wereld… Zijn jeugdpsychiater heeft mij de ogen geopend en gaf mij het volgende voorbeeld. Zij vroeg mij of ik naar een opticien zou gaan en bril zou nemen als ik heel slecht zou zien, ik bevestigde dit uiteraard. Toen zei zij dat het onthouden van medicatie bij Antonio hetzelfde zou zijn als dat ik geen bril zou mogen al kon ik niet goed zien. Door zijn medicatie kreeg Antonio namelijk weer het vermogen om zich te concentreren en werd hij rustiger. Dit gesprek met de jeugdpsychiater gaf bij ons de doorslag en wij kozen daarom voor het welzijn van Antonio. Waar ik wel heel alert op was dat ik niet een half-stoned jongetje kreeg maar dat ik echt mijn kind nog “had”.
Nu krijg ik vaak de opmerking dat men afhankelijk is van deze medicatie, ik ga dit zeker niet ontkennen gezien de aanleiding voor deze blog. Maar als iemand met hartproblemen medicatie slikt en hier afhankelijk van is dan hoor je daar toch ook niemand over! Ja, hij is er afhankelijk van maar het werkt voor hem, hij functioneert hierdoor en dat is wat ons betreft het allerbelangrijkste!
In overleg met school hebben wij besloten om Antonio naar huis te laten gaan. Wij hebben er samen smakelijk om gelachen en besloten dat het heel fijn is dat dit soort pilletjes bestaan. De volgende dag ging hij, met medicatie, weer blij naar school. En school? Die heb ik niet meer gehoord…