Het nieuwe schooljaar is weer begonnen en Antonio had en heeft er erg veel zin in. Ik kan mij nog zo goed vorig jaar voor de geest halen. Jeetje, wat was ik toen gestrest. Ik had hem de laatste jaren van de basisschool elke dag gebracht en gehaald op de fiets maar Antonio vond dat hij best wel alleen naar het voortgezet onderwijs (in zijn geval het OPDC) kon fietsen (“Mammmm, je gaat mij niet meer brengen hoor…dat is echt stom!”) De halve vakantie had hij geoefend met mijn man en op de dag zelf……toen regende het…. en dat aspect waren we die zomer nog niet tegengekomen. De spanning van een nieuwe school, 1e keer alleen fietsen en toen ook nog regen….dat waren dikke tranen. Dus wij hebben ons allebei in het regenpak gehesen (volgens mij was dat de laatste keer, want ook dat is echt niet stoer…. :-) ) en ik heb hem toen gebracht tot net voor zijn school. Hij is toen wel alleen naar huis komen fietsen…. en ik ging die middag toen voor mijn gevoel half dood, ik hoorde overal ambulances en dat de krant meldde dat er verhoudingsgewijs meer fietsongelukken zijn aan het begin van het schooljaar door onervaren brugpiepers, dat hielp ook niet echt om mijn gemoedstoestand te kalmeren. Nee, dan dit jaar, met zijn lange arme en benen (hij is geloof ik wel 10 cm. gegroeid afgelopen zomer) hijst hij zichzelf op zijn fiets. De enige zorg die ik heb, is dat hij binnenkort weer een nieuwe fiets zal moeten ;-) maar fietsen: dat is geen enkel probleem.
Omdat Antonio nog een 2-ling-zus heeft en een zus die bijna 2 jaar ouder is, kan ik mooi een beetje vergelijken hoe hij zich ontwikkelt. Door zijn Asperger en ADHD kost alles net iets meer energie en oefening en daardoor duurt het allemaal wat langer maar als de ontwikkeling eenmaal daar is….. dit geeft mij ook een soort van vertrouwen voor de toekomst… nee, hij zal niet het makkelijkste pad bewandelen maar hij redt het wel, daar ben ik van overtuigd!
Liefs Sandra