Deze blog gaat over onze zoon Antonio (2003), hij “heeft” een vorm van autisme en ADHD. Hierdoor gaan de dingen net iets anders als “normaal”.
Vooral geen gekke strakke kolletjes, capuchons, nauwsluitende broeken, schoenen met veters, kriebelende gebreide truien en prikkende flappertjes. Antonio heeft helemaal niet zo veel noten op zijn zang maar qua kleding heeft hij een uitgesproken mening. Niet omdat hij het niet mooi vindt maar omdat hij het niet op zijn lijf kan velen. Ook op dit vlak geldt: niet te veel prikkels, letterlijk en figuurlijk.
Nu hij zijn moeder voorbij groeit en zijn voeten ongeveer maat onderzeeboot beginnen te krijgen, hebben we wel een dingetje: we moeten wat vaker de stad in. Ook begint meneer de puber een hele eigen smaak te ontwikkelen dus de optie kleding meenemen wordt daarmee onmiddellijk geskipt. Daarbij komt hij nu ook op een leeftijd dat hij zelf moet leren hoe kleding kopen werkt. Gelukkig hebben wij een goed strategisch plan bedacht: ik ga eerst met Antonio doornemen waar de behoefte aan is.
We hebben broeken nodig, een paar shirts en een paar nieuwe schoenen. Welke winkels kiezen wij daarvoor uit? Wij bespreken dit samen. Meestal zijn het dezelfde winkels, daar gaan wij dus heen. Zolang Antonio dit weet en ik hem niet verras met een ellenlange winkelsessie dan trekt hij dit. Zit er 1 broek goed en vindt hij hem leuk? Gelijk 2 of 3 meenemen. Shirts past hij vaak niet eens, ik neem een goed passend shirt mee en meet dat af. Keurt Antonio het goed en kan het ballotagecommissie qua stijl en prijs van deze mama ook nog doorkomen dan mag het mee.
De meeste mensen zullen zich afvragen waarom wij hier zo’n poespas van maken. Ga er even vanuit dat het vaak heel warm is een kledingwinkel, de winkel is vol met andere klanten, felle lichten, meestal muziek, de kleding ruikt raar en overal hangen prijskaartjes en beveiligingslabels aan. Ik sta zelf af en toe al te puffen in een winkel…. doe al ze prikkels x 10…. kun je je er een voorstelling van maken? Nee, ik ook niet, gelukkig, maar dit is ongeveer zoals Antonio kleding kopen ervaart.
Nu nog de schoenen, we gaan eerst even buiten zitten op een bankje. Pakje drinken een koekje erbij want ik zie Antonio namelijk al wit wegtrekken. Even bijkomen en dan op weg naar de schoenenwinkel. Hij heeft ondertussen schoenmaat 44.We gaan op zoek naar hoge gympen die hij niet hoeft te strikken en waar bovenaan klittenband zit. Qua motoriek vindt Antonio het lastig om te strikken, dit geeft hem zo veel stress dat we gestopt zijn met het leren hiervan. Ik zeg altijd maar Nick van Simon kan ook geen veters strikken (heb ik eens ergens gelezen) en die heeft het best aardig gedaan in zijn leven. Voor zijn gympen op school heb ik elastische veters gekocht, werkt super! Gelukkig slagen we snel in de schoenenwinkel en heeft hij een paar hippe gympen weten te scoren.
Nu niet opeens als moeder bedenken dat je nog zelf wat wil halen bij een winkel want dat is geen afspraak. Als ik dat had gewild dan had ik dit eerst moeten melden. Zo van: wij gaan voor jou deze kleding kopen en ik wil nog even naar de speelgoedwinkel om een kadootje voor bv. de buurjongen te halen. Dat werkt, maar niet pas melden na de kledingsessie. Deze manier werkt voor Antonio en mij heel goed en zo hebben wij de prikkels tot het minimum kunnen beperken en kan hij zijn energie weer aan andere zaken besteden.
Liefs Sandra