BLOG MAMA VITA "RECHTS AF" DOOR ANNEKE VAN DER PLOEG
‘Maareh, ga je dan ook over mij schrijven in je blog?’. Enigszins wantrouwend kijkt mijn zoon me aan. Nadat hij eerst al heel verbaasd heeft gekeken toen ik hem vertelde dat ik een blog ging schrijven voor Mama Vita. ‘Huh, jij?’ Ik zie aan zijn langs mijn heen kijkende blik dat hij een mix in zijn hoofd maakt van vlogger Enzo Knol en mijzelf en dat die combinatie niet goed valt. Dus help ik hem even. Nee, ik ben niet de nieuwe Enzo Knol en de doelgroep van Enzo Knol is niet die van mij. Hij volgt Enzo en nee, ik vind het prima als hij mij niet gaat volgen. Maar ja, ik ga ook wel over hem schrijven. Hij is onderdeel van ons gezin, van mijn leven en vooral van hoe mijn leven verloopt.
Mijn gezin is namelijk niet het gezin dat ik voor me zag toen ik als meisje droomde over mijn latere leven. Je kent het wel, huisje, boompje, beestje. Dat dus. Twee, misschien drie kinderen, een fijne man, een leuk huis, een hond en gewoon heel erg gelukkig met elkaar zijn. Dat wilde ik, daar droomde ik van. Tja, wie niet …
Als ik er nu over nadenk heb ik eigenlijk alles waarvan ik droomde gekregen. Ik heb een hele fijne man bij wie ik mezelf kan zijn, die onvoorwaardelijk van me houdt. We hebben samen drie prachtige kinderen, een heerlijk huis in een fijne stad. De hond is er ook, al is hij inmiddels hoogbejaard. En toch, en toch. Het heel erg gelukkig met elkaar zijn valt niet mee. Want naast dit alles is er ook autisme in ons gezin. Daar had ik dan weer niet van gedroomd. Sterker nog, ik wist niet eens wat het was. Dat zijn toch mensen die nooit iemand aankijken, die alleen maar heen en weer bewegen en dat dan heel vaak?
Vanaf dag 2 wist ik het, er is iets met onze zoon. Omdat tegelijkertijd ook zijn tweelingzus werd geboren, werden de verschillen groter naarmate ze ouder werden. Maar ik wist het dus al vanaf dag 2. Piepklein waren ze, veel te vroeg geboren. Maar hoe klein ook, hij was anders. Reageerde anders, keek anders. Overstrekte de hele dag en was helemaal van de wijs als hij in een drukke ruimte was geweest. Ik verwonder me er nog steeds over, dat je dat als moeder gewoon weet, zelfs al heb je nog nooit eerder je eigen kind in je handen gehad. Hij was anders.
We zijn inmiddels 12 jaar verder en wat hebben we veel geleerd, vooral over zijn autisme. En dat van zijn jongere zusje die bijna 3 jaar later werd geboren. En ook over het autisme van zijn vader. En ja, ze kijken me meestal gewoon aan. Maar alleen als het rustig is van binnen, anders lukt het niet. En nee, ze bewegen niet de hele dag heen en weer. Wel zijn ze vaak onrustig, druk. Als ik onrustig ben. Of als er ineens iets anders gaat dan gepland. Wat ik het mooiste van hen vind is dat ze anders denken, dat hun hersenen anders met elkaar communiceren. Dat is verbazingwekkend, dat je precies hetzelfde ziet, maar dat het bij hen vaak zo anders binnen komt. Lastig daaraan is dat je er veel miscommunicatie door krijgt.
Maar ach, daarin groei je als mens, als partner, als moeder. De laatste tijd zaten we in een behoorlijk negatieve spiraal met z’n allen. Het voelde alsof we bij een kruispunt stonden. Gaan we naar links en blijven we negatief of gaan we, heel eng, naar rechts? En proberen we het negatieve van ons af te schudden en te kijken of er toch niet ook positieve dingen zijn in ons gezin? We zijn naar rechts gegaan, met z’n allen. Maar voordat we dat deden heb ik mijn baan opgezegd. Mijn zo gewilde vaste contract bij een luxe touroperator heb ik gewoon opgezegd. Omdat ik dat wilde, omdat het niet meer goed voelde om 24 uur per week niet te kunnen zijn waar ik wilde zijn. Dus naar rechts en vóóruit gaan we!