De weg
Vele wegen kent het leven, maar van al die wegen is er een die jij te gaan hebt. Die ene is voor jou, die ene slechts. En of je wilt of niet, die weg heb jij te gaan. De keuze is dus niet de weg, want die koos jou. De keuze is de wijze hoe die weg te bewandelen. Met onwil om de kuilen en de stenen, met verzet omdat de zon een weg die door ravijnen heen gaat, haast niet bereiken kan. Of met de wil om aan het einde van die weg milder te zijn, en wijzer, dan aan het begin. De weg koos jou, kies jij ook hem?
Van Dag Hammerskjold
Kind kunnen en mogen zijn
Jarenlang was ik een alleenstaande fulltime moeder van twee zonen. Twee hele lieve en bijzondere zonen. Ze daagden me uit om zowel vader als moeder te zijn. Degene die verzorgend is en die hen af en toe een schop onder de kont geeft. De vrouwen en mannen energie in een persoon te hebben. Mijn hemel wat een uitdaging! En dan ook als volwassenen alles alleen te doen, niet gaan delen in allerlei volwassen zaken. Hoe gauw betrek je je kinderen in zaken die ze niks aangaan? Of hoe vaak luisteren die enorme bloemkooloren mee naar zaken die niet bestemd zijn voor die oren? Ik was me daar erg bewust van en nóg stonk ik erin. Ik was bewust en was lerende. Dankzij het systemisch werk van neuro linguïstisch programmeren trainingen en opstellingen die ik gedaan had, leerde ik hierover en zette het om in de praktijk. Wie heeft welke plek in dit gezin?
Zo lette ik erop waar we aan tafel gingen zitten, nooit een kind aan het hoofd van de tafel zetten. Zo krijgen ze een positie die niet zo handig is. Dan krijgen ze de verantwoording over het gezin en zullen zich wellicht verheven voelen boven de volwassenen. Als daarnaast nog veel zaken met de kids worden besproken krijg je al gauw een verschuiving in het kind volwassen veld. Dit is voor een kind geen fijne positie want het mag dan ook geen kind meer zijn. Ik raad aan het boek Vonken van Verlangen van Wiebe Veenbaas eens te lezenom meer te weten over systemisch werk en hoe dat doorwerkt.
Gescheiden
Bij alleenstaande ouders hebben dekinderen, uit loyaliteit voor de ouder, de neiging om naast de ouder te gaan staan, of erboven, als het met de ouder niet goed gaat. Dan krijg je schreefgroei. En het ligt zo op de loer! Vooral als er schaamte en schuld in het spel is. En dat is meestal het geval bij gescheiden ouders. Schuldig dat de kinderen geen vader en moeder tegelijk meer hebben. Dat ze dit de kinderen aandoen.
Omdat ik me zo bewust was van dit alles gaf ik mijn kinderen bewust een plek. Als de vraag kwam wie de liefste was of de leukste dan antwoorde ik altijd met: “Jij bent mijn liefste oudste zoon en jij bent mijn liefste jongste zoon.” Jullie hebben een deel van je vader en je moeder meegekregen. Het hielp door het zo uit te spreken, het gaf aan dat ik de moeder ben en dat zij de kinderen zijn.
En dan heb ik nu een nieuwe partner en die komt in een gezin terecht waar al jarenlang geen andere man onderdeel van was. Het was zaak dat ik ruimte gaf en vooral plek voor dit nieuwe gezinslid. Dus kreeg hij de plek aan het hoofd van de tafel. Er is geen sprake geweest dat deze nieuwe man niet zou worden geaccepteerd, geen plek zou krijgen en dat hij zich buitengesloten zou gaan voelen. Juist omdat ik als volwassene hem plek gaf en hij die plek nam. Alleen als iedereen zijn plek inneemt en krijgt is er een rust in de constellatie van het gezin en kun je je eigen weg volgen.