De roze olifant…
Inmiddels kan ons gezin terugkijken op een ruig levenspad met hoge bergen en diepe, zeer diepe dalen. Daar tegenover staat een schat van kennis, bijzondere ervaringen, mooie herinneringen en inspiratie. Wat heb ik veel geleerd van mijn jongens en van de mensen uit mijn Mama Vita netwerk en achterban. Eigenlijk leer ik nog steeds elke dag bij en ben ik ook dankbaar voor de verbinding en veerkracht van vele moeders en collega’s. Maar ook een groot aantal professionals uit het ASS veld en/of moeders die zich hebben gespecialiseerd met een opleiding zijn o zo waardevol.
Maar toch is er altijd die roze olifant in de kamer geweest. Als je dit zo leest dan denk je dat is eigenlijk best schattig toch. “Wat als ik er niet meer ben” is altijd de vraag in mijn achterhoofd geweest. Vele jaren tijdens de strijd en situatie van Thuiszitters, depressie en een opname kwam altijd die vraag weer naar boven drijven… De eerste keer dat ik daar met een andere moeder over sprak kwam door de documentaire van Kees Momma en zijn hoogbejaarde moeder. Dat zou mij toch niet overkomen? Ik zie het gewoon letterlijk voor mij. Mijn volwassen kinderen die nog thuis wonen bij een moeder die met rollator en al nog steeds de zorg draagt voor het huishouden en de begeleiding. En ja, ik hoor nu veel mensen zeggen dat je vanaf je 18e uit huis kan gaan met begeleid wonen in een omgeving voor mensen met ASS. Er zo iets bestaat als levensloopbegeleiding en jobcoaches.
Tegenwoordig is het helaas niet meer zo simpel en daarbij is iedere individu weer uniek en heeft een andere ondersteuningsbehoefte nodig. Maar bovenal motivatie om iedere dag maar weer uit bed te komen met een doel. Vooral wanneer je bent afgekeurd met een Wajong uitkering. Ben ik dan weer zo’n labiele en overbezorgde moeder die niet kan loslaten? Persoonlijk merk ik dat er weinig informatie is over dit onderwerp en veel mensen het onderwerp ook niet bespreekbaar maken in het netwerk.
Om de roze olifant om te buigen naar een tijgertje heb ik natuurlijk de laatste jaren veel ingezet om te kijken naar de verschillende woon mogelijkheden en het aanleren van vaardigheden. Gewoon in staat zijn om zelfstandig een eigen leven te leiden. Door het summiere aanbod van woningen op basis van een uitkering zijn wij gezamenlijk met het gezin uitgekomen op de volgende oplossing; mijn volwassen kinderen wonen nu op de bovenverdieping in ons huis en zijn zogezegd hoog-functionerend. De druk is van de ketel en zoeken wij wel nog gezamenlijk naar een haalbaar doel en motiverende activiteiten.
Nu denk ik er nog lang niet aan om deze aardbol te verlaten en hoop ik een hoogbejaarde vrouw te worden in goede gezondheid. Het liefste natuurlijk omringd met mijn gezin, overige familieleden en goede vrienden. Misschien dat deze blog jou ook nu aan het denken zet zonder dat je teveel zorgen gaat maken over de toekomst. Graag zou ik hierover met jou en alle moeders de dialoog willen aangaan!
Claudette Nouris februari 2022