22 Jaar geleden kocht ik een fiets. Ik was zwanger van mijn oudste en had alleen maar een oude studentenfiets en geen rijbewijs. Op die nieuwe fiets heb ik mijn twee jongens vervoerd, boodschappen gehaald en heel wat tochtjes naar school mee gemaakt. Sinds een jaar of 10 staat hij, met twee lekke banden en een hoop roest, achter de schuur. Werkloos..
Verleden jaar ging ik een weekend met vriendinnen weg en huurden we een ebike. Man, dát was leuk. Lachend het talud op! En razendsnel er weer af.
Na jaren mijn leven in de wacht te hebben gezet omdat mijn focus en volle aandacht op mijn jongste zoon gericht was, heb ik de afgelopen jaren steeds meer gekozen voor mezelf. Met als hoogtepunt in maart dit jaar een gastric bypass, oftewel een maagverkleining. Een bijzonder traject van afvallen volgde en is nog steeds gaande. En in dat proces is bewegen belangrijk en bleef een nieuwe fiets door mijn gedachten gaan. In juni huurde ik er ééntje voor een week om eens écht uit te proberen. Ik fietste de Saksenroute en genoot volop van de wisselende natuur en waande me in vroegere tijden van Widukind.
Na die week was ik bijna om; want zo’n fiets kost hartstikke veel geld, zal ik hem wel genoeg gebruiken, mag ik wel zoiets duurs voor mezelf kopen? Een hoop twijfels, wikken en wegen en uiteindelijk tóch een keuze.
Ik kocht de fiets. En nu ben ik weer een week aan het fietsen. Eerst de Hanzeroute; langs Deventer, Zutphen en Doesburg en dan de Limesroute, van Berg en Dal naar Katwijk aan zee. Dit jaar fiets ik nog binnen Nederland, maar man want lonkt de wereld!
Ik fiets alleen. Mensen vragen of ik dat leuk vind. Na jaren alleenstaande moeder te zijn geweest vind ik het heerlijk om met helemaal niemand rekening te hoeven houden en te stoppen zonder overleg. Leuke theetuin, op de rem. Mooie kerk, even stoppen. Zadelpijn, pauze!
Ik zing op de fiets, bedenk onderweg van alles maar vaak ook helemaal niets. Ik zie onze prachtige natuur en geniet intens van het moment, zelfs als het regent. Want ja, de Saksen en de Romeinen gingen ook niet alleen met mooi weer op pad. En thuis, thuis is een jongen van 20 die bij vlagen depressief is en zich terugtrekt uit het leven. Het voelt soms lastig dat ik ga en hem alleen thuis laat. Soms bekruipt me dan een gevoel van schuld. Maar hij wil niet mee en ik heb besloten niet meer naast hem op de bank te blijven zitten. Ik geloof dat ik het beste kan voorleven hoe je regie neemt over je eigen leven, zoals ik de laatste jaren steeds meer doe. En als hij hulp wil, dan staan alle hulptroepen paraat.
We hebben afgesproken dat we elke dag even contact hebben zodat ik weet dat hij nog leeft. En tot nu toe, doen we dat allebei! Hij thuis en ik zingend op de fiets.
Hartelijke groet,
Kitty Spier