Onderneem vaker goedkoop leuke uitjes met jouw kind of gezin dankzij het nieuwe handige platform Tripdealer

Ken je dat gevoel? Je wilt graag iets leuks doen met je kind, even weg uit de dagelijkse drukte, samen nieuwe herinneringen maken. Maar dan kijk je naar de prijzen van een dierentuin, een speeltuin of een pretpark en slaat de twijfel toe. Is het dat geld waard? Kunnen we het ons veroorloven? En dan, als je eindelijk iets hebt gevonden wat past binnen het budget, realiseer je je dat je misschien elders een betere deal had kunnen krijgen.

Het zoeken naar uitjes die én leuk zijn, én betaalbaar, én nog een beetje praktisch te plannen zijn, voelt soms als een extra baan erbij. Je moet verschillende dealwebsites afstruinen, alle prijzen vergelijken en hopen dat je niet nét die ene betere aanbieding hebt gemist. De tijd die je besteedt aan het uitpluizen van kortingen is tijd die je liever met je kind doorbrengt.

Gelukkig ontdekte ik iets nieuws: www.tripdealer.nl! Een nieuw en gratis platform (gebouwd door een student!) waar alle kortingsacties van websites als Social Deal, Tripper en Vakantieveilingen op één plek samenkomen. Geen eindeloos scrollen meer op verschillende sites, geen twijfel of je ergens anders een betere deal had kunnen krijgen. Het is overzichtelijk, met handige filters, waardoor je snel kunt vinden wat bij jou en je kind past.

En dat is zo belangrijk. Want hoe vaak wordt een leuk uitje afgezegd omdat het allemaal te veel gedoe is? Hoe vaak denk je: ‘volgende keer’, terwijl die volgende keer steeds verder weg schuift? Terwijl uitjes zo waardevol kunnen zijn. Niet alleen voor het plezier, maar ook voor de ontwikkeling van je kind. Nieuwe prikkels, andere omgevingen, kleine overwinningen. De eerste keer naar een dierentuin, het ontdekken van een nieuwe speeltuin, samen een theatervoorstelling meemaken – het zijn momenten die groeien en bijdragen aan zelfvertrouwen en sociale vaardigheden.

Maar eerlijk is eerlijk: een uitje plannen met je kind of gezin vergt voorbereiding. Je wilt weten wat je kunt verwachten, of het niet te druk is, of er voldoende structuur is. En je wilt niet ook nog het gevoel hebben dat je teveel hebt betaald. Daarom is een platform als Tripdealer zo’n uitkomst. Je hebt in één oogopslag alle beschikbare kortingen en kunt makkelijker keuzes maken zonder daar onnodig veel tijd aan kwijt te zijn.

Met Tripdealer wordt het eenvoudiger om leuke dingen te ondernemen zonder stress over de kosten. Minder drempels, meer momenten samen. Dus als je regelmatig vastloopt in de ‘wat-zullen-we-doen-en-wat-kost-het-dan’ zoektocht, kijk eens op Tripdealer. Misschien wordt die drempel om iets leuks te ondernemen dan nét wat lager.

Kun jij een introductie geven wie je bent?

Ik ben Martine France Delfos, dat ‘France’ is belangrijk voor mij, want ik ben Française en Nederlandse. Ik studeerde psychologie in Utrecht om te gaan onderbouwen wat ik al piepjong deed: mensen helpen. In feite ben ik altijd therapeut geweest. Op vijfjarige leeftijd had ik al de reputatie therapeut te zijn, want kinderen kwamen naar me toe om hulp.

Hoe ben je op het pad gekomen van autisme?

Ik ben niet ‘op het pad van autisme gekomen’. Ik begon wetenschappelijk met het onderwijs en therapeutisch 2 jaar later met de kinderbescherming. In die tijd was er geen sprake van autisme, waren we ook niet zo gek op diagnoses.

Wat vind jij het leukste aan autisme en wat heeft het jou gebracht?

Ik wil het niet meer over autisme hebben, maar ATO, atypische ontwikkeling en dat gaat hopelijk ook snel over, dan de denkers. Geenstoornis geen defect. Die logica! Dát is pas intelligentie: logische verbanden leggen. Logica geeft zekerheid. Als je dan openstaat dat er toch nog ergens een stukje kennis ronddwaalt waar je niet van wist, kun je je kennis groter maken.

Logische vervolgvraag; en het lastige? Het lastige is de zelfbepaaldheid. Het kost wel wat moeite en opvoeding om dat meer afgestemd op anderen te maken.

Hoe hou jij het vol om elk jaar weer boeken te schrijven en presentaties te geven? Ik houd niets vol. Ik geniet van schrijven. Dat die ik tussendoor, nu een kunstboek over een ontdekking die ik deed. En presentaties? Ik ben dankbaar als ik plantjes kan planten en het leven voor mensen fijne kan maken. Presentaties helpen daarbij.

Denk je aan pensioen?

Nee en het pensioen denkt ook niet aan mij …

Hoe wil jij jouw visie overdragen aan anderen mensen binnen ons netwerk? Aansluiten bij wat ze willen weten. Geven wat ze nodig hebben. Laten zien ho geweldig hun kinderen en mensen kunnen ontwikkelen.

Hoe verloopt de samenwerking met SVW en OCW? Vroeger met Erik Gerritsen heel goed. Maar ik heb met beide (alle) ministeries geen contact. Zou het wel willen.

Welk vooroordeel over autisme is volgens jou compleet uit de lucht gegrepen en waarom? En welke klopt er stiekem toch wel een beetje?

Verstandelijke beperking is volledig uit de lucht gegrepen, ook als het zo overkomt en door een IQ-test is vastgesteld. Dat vooroordeel is het meest schadelijk, denk ik voor mensen met autisme. Niet stiekem, maar openlijk, is dat hun sociale kennis van de dagelijkse omgang achterloopt. Niet defect, niet een stoornis, maar een achterlopende kennis van de dagelijkse sociale omgang. Hun sociaal inzicht is daarentegen hoog.

Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, de moeders/verzorgsters met een kind met autisme?

Maak écht, oprecht contact, daar zijn mensen met ATO nóg gevoeliger voor dan zonder ATO. En… dat niemand alles weet, alles ervaren heeft, alles geleerd heeft en alles in hun DNA hebben. Dat Iedereen moet leren. Iedereen.

Martine Delfos,

13-2-2025

Vliegen met autisme

In 2016 begon Kees Hoekstra het project “Vliegen met Autisme” als een particulier initiatief. 8 jaar later is het een officiële Stichting geworden en zetten Kees Hoekstra en Inge Meeuwes-Muis zich vol passie in om het vliegen met autisme nog meer te verbeteren. Beide hebben ervaring in de luchtvaart en zijn in hun gezinsleven bekend met het Autisme Spectrum Stoornis.

Een vliegreis kan een behoorlijke opgave zijn als je autisme hebt, vanwege de vele prikkels en de te volgen procedures op een drukke luchthaven. Elke persoon met autisme is uniek en kunnen meer moeite ervaren met bijvoorbeeld veranderingen en onbekende situaties. Het is daarom belangrijk om een aanpak te kiezen die past bij de specifieke sensorische en emotionele behoeften van de reiziger. Met een goede voorbereiding en ondersteuning voorafgaand aan de vliegreis kan de ervaring minder stressvol en beheersbaarder worden. Stichting Vliegen met Autisme helpt hierbij.

​Mogelijke redenen voor een verhoogd stressniveau bij een vliegreis met autisme:

Sensorische overprikkeling; De drukte op de luchthaven, de harde en vele omgevingsgeluiden, de wisselingen in luchtdruk en de beperkte ruimte in het vliegtuig kunnen overweldigend zijn.

Onvoorspelbaarheid en veranderingen; Onverwachte vertragingen, veiligheidscontroles en andere onbekende aspecten van het reizen kunnen extra spanning veroorzaken

Sociale situaties; Interactie met medepassagiers, (cabine)personeel of veiligheidsmedewerkers kan ongemakkelijk zijn voor mensen met autisme.

Fysieke sensaties; Het fouilleren en onverwacht aanraken, het gevoel van opstijgen, turbulentie en landen kan onbekend en beangstigend zijn.

Structuur en routine; Veel mensen met autisme vinden comfort in voorspelbaarheid. De reis kan echter vol onvoorziene gebeurtenissen zitten, zoals vluchten die vertraging hebben, drukke wachttijden en veranderingen in schema's

Als de reiziger een onzichtbare beperking heeft zoals bijvoorbeeld autisme, een stoornis of snel last heeft van overprikkeling, dan is het prettig dat er op de luchthaven en in het vliegtuig hiermee rekening gehouden wordt. Zo is er al een herkenning door de Hidden Disabilities Sunflower keycord. De assistentie en begeleiding op de luchthaven bij autisme is echter vaak maatwerk door de verschillende behoeftes en (noodzakelijke) ondersteuning van de passagier.

Stichting Vliegen met Autisme werkt nauw samen met diverse luchthavens om de reiziger te begeleiden in het voortraject. Dit wordt onder andere gedaan door middel van bijeenkomsten en lezingen door het land én het organiseren van de Luchthaven Autisme Tours. Tijdens de tours worden alle facetten belicht waar een reiziger mee te maken krijgt tijdens een vliegreis. Zoals de handelingen bij de incheckbalie, de bagage drop off, een kijkje en uitleg bij de assistentiebalie en de procedures bij de wachtrijen en de security-check. Tijdens deze tours wordt er veel duidelijkheid en aandacht gegeven aan de deelnemers om zo ontspannen mogelijk de vliegreis tegemoet te kunnen gaan.

Zie voor meer informatie de website https://www.vliegenmetautisme.nl/

Kun jij een introductie geven van wie je bent?

Mijn naam is Myneke eigenaar van Ploeteren en ik heb de PDA-jackpot gewonnen. Zowel mijn beide kinderen, mijn vader en ik passen in het PDA-profiel. Ik heb ook een PDA bestie. Kortom, ik leid een leven vol PDA. De ervaring die ik daardoor heb opgedaan, heb ik aangevuld met verschillende opleidingen en die kennis deel door informatie en advies te geven over pathologische vraagvermijding.

Wat is PDA?

PDA staat voor Pathological Demand Avoidance wat in het Nederlands pathologische vraagvermijding betekent. Dit is een gedragsprofiel binnen het autismespectrum. De belangrijkste kenmerken van dit profiel zijn:

●        Het vermijden van de eisen die in het dagelijks leven aan je worden gesteld zoals persoonlijke hygiëne, naar school gaan, eten, slapen, enz.

●        Een door angst gedreven behoefte aan controle die alles overheerst.

●        De gangbare aanpak in opvoeding, onderwijs en ondersteuning wekt niet en ook de gangbare autisme aanpak werkt niet.

Waar komt jouw interesse voor dit onderwerp vandaan?

Na een zoektocht van meer dan twintig jaar vond ik eindelijk een beschrijving van het gedrag binnen onze familie. De diagnose autisme paste nooit helemaal. Er waren wel kenmerken van autisme, maar er was duidelijk meer aan de hand. Zoals veel ouders ben ik altijd blijven zoeken tot ik bij Pathological Demand Avoidance uit kwam.

Wat is het verschil tussen PDA en Autisme?

De grootste verschillen zijn het soort vraagvermijding en welke aanpak helpend is. Bij autisme zie je rationele vraagvermijding. Dingen worden vermeden met een reden en dat kan bijvoorbeeld zijn, omdat ze onbekend zijn of te veel prikkels geven. Daar helpt duidelijkheid, voorspelbaarheid en structuur. Bij PDA is er sprake van irrationele vraagvermijding. Dingen die bekend zijn worden vermeden, maar ook dingen die iemand heel graag wil doen. Er is bij PDA geen duidelijke reden om deze dingen te vermijden behalve de vecht- of vlucht reactie die het triggert. Helaas helpen duidelijkheid, voorspelbaarheid en structuur daar niet bij en kunnen het probleem zelfs erger maken.

Kan je iets vertellen over onderzoeken naar PDA?

Uit een onderzoek wat is uitgevoerd binnen de autismegemeenschap op de Falklandeilanden blijkt dat 1,8% van de kinderen met een autisme diagnose op dat moment voldeed aan de criteria van PDA (Pathological Demand Avoidance). Deze criteria zijn begin jaren 80 door Elizabeth Newson opgesteld en uitgewerkt door Liz O’nions in de The ‘Extreme Demand Avoidance Questionnaire’ (EDA-Q). Deze kan gebruikt worden om te kijken of er sprake is van extreme vraagvermijding.

Omdat de PDA groep zo klein is, wordt er weinig onderzoek naar gedaan. Gelukkig komt er onder leiding van de PDA Society steeds meer onderzoek beschikbaar.

Hoe werkt het traject “Het Panda pad”?

Het PANDA Pad geeft handvatten om met PDA om te gaan. Het is opgesteld door de PDA Society om ouders en hulpverleners handvatten te geven die werken bij PDA.

PANDA staat voor:

●       Pick your battles, kies waar je voor gaat strijden

●       Anxiety managment, werk aan omgaan met angst

●       Negotiation & collaboration, gebruik onderhandelen en samenwerken

●       Demand management, verminder demands (eisen) waar het kan

●       Adaptation, doe aanpassingen en werk aan acceptatie

Door hier gebruik van te maken kan het leven met PDA een stuk dragelijker worden.

Wat vind jij het leukste aan jouw werk en wat heeft het jou gebracht?

Binnen onze familie zijn we door schade en schande wijs geworden. Er was geen informatie beschikbaar dus we moesten ons maar zien te redden. Wat we daardoor geleerd hebben willen we graag delen met anderen in een soortgelijke situatie, zodat ze niet opnieuw het wiel hoeven uit te vinden. Het is fijn om anderen te kunnen helpen, maar het allerleukste vind ik het om live voor een groep uitleg te geven over PDA. Uit de reacties en vragen blijkt dan altijd weer hoe hard deze informatie nodig is.

Logische vervolgvraag; en wat vind je een uitdaging?

Mijn grootste uitdaging is tijd. Daar heb ik altijd te weinig van. Daardoor heb ik vaak het gevoel dat ik te weinig kan doen. Ed de CEO van de PDA Society vertelde me dat dit erbij hoort en dat je daar mee om moet leren gaan. Ook zij hebben altijd het idee dat het niet genoeg is wat ze doen. Dat was wel een eyeopener voor mij. Het hoort schijnbaar bij dit werk.

Waar word jij blij van of krijg je energie van?

Ik ben een rasechte betweter en vind niets fijner dan alle kennis die ik heb opgedaan te delen. Ik krijg energie van voor de groep staan om mijn kennis te kunnen delen. Het is helemaal leuk als er dan vragen gesteld worden, dan ontstaat er interactie en gaan we dieper op het onderwerp in waardoor we allemaal meer leren. Dit is precies wat de PDA-meets zo waardevol maken.

Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, ouders van een kind met een ondersteuningsbehoefte?

Zoek lotgenoten, er is niets wat zo goed helpt als contact met mensen die weten waar je het over hebt.

Kijk voor meer informatie op de website https://ploeteren.nl/

Kun jij een introductie geven van wie je bent?

Mijn naam is Jannie Maasdam en ik woon en werk met veel plezier in Den Haag. Ik ben getrouwd met Ans Cornel, en samen runnen we sinds 2002 ons bedrijf Mannah: zorg met perspectief. Sinds 2011 maakt de Klankpraktijk onderdeel uit van ons bedrijf.

Momenteel werk ik vooral als Peter Hess®klankmasseur in de Klankpraktijk, waar ik ontspanning en support bied aan moeders van een kind met een ondersteuningsbehoefte. Daarnaast ben ik verpleegkundige, gespecialiseerd in de begeleiding van mensen met een beperking, en heb ik gewerkt als creatief therapeute in de GGZ.

Mensen omschrijven mij als nuchter, betrouwbaar, empathisch en creatief, met een gezonde dosis humor.

Wat is jouw ervaring met het zorgen voor jongeren met een ondersteuningsbehoefte?

Vanaf 1981 werkte ik als BIG-geregistreerd verpleegkundige met jongeren en volwassenen met een ernstige meervoudige beperking en jongeren met een lichte verstandelijke beperking en autisme. Dit deed ik zowel in grote zorgorganisaties als via ons bedrijf Mannah, waar we logeeropvang en individuele vakanties organiseerden. Daarnaast heb ik tientallen jaren met veel plezier als pgb’er gewerkt in gezinnen met een kind met een beperking.

Waarom heb jij een eigen praktijk opgericht?

Sinds 2002 ben ik zelfstandig zorgondernemer, en het voelde heel natuurlijk om de Klankpraktijk onderdeel te maken van ons bedrijf.

In de Klankpraktijk ligt de focus nu op het begeleiden van moeders van een kind met een zorgvraag. Zij spelen weliswaar een essentiële rol in het leven van hun kind, maar krijgen zelf zelden de aandacht die ze verdienen. Ook al zorg je met hart en ziel voor je kind, 24/7 ‘aan’ staan is enorm zwaar.

Waar komt jouw passie voor klankwerk vandaan?

In 2011 ontdekte ik klankwerk en was meteen geraakt door de helende en transformerende kracht ervan. Klank gaat voorbij woorden en raakt een mens op vele lagen, waardoor het ruimte biedt om te voelen en te ervaren, juist wanneer woorden tekortschieten.

Deze non-verbale begeleidingsvorm sprak me enorm aan, omdat het zowel mensen die veel in hun hoofd zitten als mensen die vooral non-verbaal communiceren kan helpen.

Wat kan het Harmonieus Herstel-traject betekenen voor moeders?

Veel moeders die ik ontvang in m’n praktijk zijn chronisch overbelast en kunnen niet meer ontspannen. Ik werk met methodes die niet alleen je hoofd, maar ook je lichaam helpen om écht tot rust te komen.

De ruggengraat van het traject vormen de Peter Hess®-klankmassages, aangevuld met ademhalingstechnieken en eenvoudige stem- en fysieke oefeningen. Hiermee geef je je zenuwstelsel precies wat het nodig heeft om te herstellen.

In het zes maanden durende traject staan rust, herstel en het opbouwen van vitaliteit centraal. Aan het einde van het traject voelen moeders zich beter, ervaren ze meer innerlijke rust en genieten ze weer van en met hun gezin.

Hoe werkt het Rust-Ruimte pakket?

Het gratis Rust-Ruimte pakket is een cadeautje voor moeders die vaak niet aan zichzelf toekomen. In drie korte video's van 10 minuten laat ik eenvoudige technieken zien om van actie naar rust te schakelen en even op te laden in de hectiek van de dag.

Het pakket helpt je om:

• Het patroon van altijd ‘aan’ staan te doorbreken.

• Rust in je hoofd te vinden.

• Dieper te ademen voor nieuwe energie.

Moeders kunnen het pakket gratis aanvragen via mijn website en ontvangen de video's per mail.

Wat vind jij het leukste aan jouw werk en wat heeft het jou gebracht?

Ik vind het enorm inspirerend om te zien hoeveel impact het Harmonieus Herstel-traject heeft op moeders en daardoor ook op hun gezin.

Ik begon ooit als 17-jarige in de zorg, omdat ik me wilde inzetten voor een goed leven voor mensen met een beperking. Hoewel fysiek verpleegkundig werk nu te zwaar is, kan ik via mijn Klankpraktijk indirect nog steeds bijdragen aan een goed leven voor hen.

Wat vind je een uitdaging?

Veel moeders zijn overbelast zonder dat ze zich daarvan bewust zijn. Ze negeren de signalen van hun lichaam tot een (bijna) burn-out hen dwingt om te stoppen. Moeders die in de ‘overlevingsstand’ zitten, zoeken zelden hulp voor zichzelf.

De uitdaging is om hen eerder te bereiken en te helpen beter voor zichzelf te zorgen.

Waar word jij blij van of krijg je energie van?
Ik word blij wanneer ik van moeders hoor dat ze:
• beter hun grenzen kunnen aangeven en meer ruimte voor zichzelf maken;
• eindelijk sporten, niet omdat het moet, maar omdat ze het fijn vinden;
• meer genieten en weer zin hebben in de dag als ze opstaan;
• makkelijker om hulp vragen, omdat ze beter voelen wat ze nodig hebben.

Dit vertelt me dat hun zenuwstelsel weer in balans is of op zijn minst aan het herstellen is.

En waar ik zelf energie van krijg? Wandelen op het strand tijdens een stormachtige dag en zwemmen in zee. Dat doe ik niet alleen op zomerse dagen; een frisse duik in de winter is voor mij een echte energieboost!

Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, ouders van een kind met een ondersteuningsbehoefte?

Wees mild voor jezelf: goed is goed genoeg.

Voor meer informatie kijk op de website https://janniemaasdam.nl/

10 vragen interview Sarah Morton  ‘Afwijkend en toch zo gewoon’

Kun jij een introductie geven van wie je bent?

Mijn naam is Sarah Morton, auteur van Afwijkend en toch zo gewoon, mijn levensverhaal. Daar geef ik ook lezingen over. De eerste jaren van mijn leven waren onbezorgd. Ik hield van het leven en het leven hield van mij.

Met vier jaar kreeg ik een broertje. Onze ouders zorgden goed voor ons en we deden vaak leuke dingen als gezin, zoals naar het zwembad of naar de grote speeltuin.

De problemen begonnen op school. De juffen werden boos op mij als ik iets deed wat niet de bedoeling was. Vaak was ik me van geen kwaad bewust.

De school drong aan om me te laten onderzoeken op autisme. Daar kwam inderdaad een diagnose uit en een rechtstreekse opdracht om me naar een cluster 4 school te sturen.

Ik had het geluk dat ik in groep 4 een warme, betrokken en enthousiaste juf kreeg, waardoor ik nog op mijn oude school kon blijven. Zij was recht door zee. Zij creëerde een groepsgevoel. Die tijd was relatief onbezorgd. Ik kreeg vrienden en kon kind zijn.

Helaas werd ik in de bovenbouw gepest. Nagedaan en uitgejouwd. Klasgenoten gingen expres harde geluiden maken toen zij merkten dat ik daar niet tegenkon.

Toen wilde ik naar een andere school. De enige optie leek weer de cluster 4 school te zijn (een school voor zogezegd Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen).

In het begin was ik daar meer op mijn plaats. Iedereen had er wel wat. Ik werd niet meer (dagelijks) gepest en genoot van de humor van klasgenoten.

Er waren ook leuke momenten. Ik sloot vriendschappen. Al mijn vrienden verloor trouwens ik uit het oog, toen ze naar een andere school gingen.

En de leerkrachten zagen vooral mijn beperkingen.

Dat is een van de redenen dat ik wil dat jongeren leren zelfstandig reizen. Zodat ze een sociaal leven kunnen hebben. Tegen de verwachtingen van deskundigen in, woon ik nu zelfstandig.

Waar komt jouw passie voor het schrijven van boeken vandaan?

Verhalen bedenken, of eigenlijk verhalen die ontstaan in mijn hoofd, dat was er al zolang ik me kan herinneren. Het verhaal vat post in mijn hoofd en wil verteld worden. Ik wil mensen raken. Mijn drang om te schrijven ontstond rond mijn veertiende, maar al vanaf kleins af aan speelden zich hele films af in mijn hoofd.

Ik kreeg alleen niet genoeg binding met het verhaal dat ik schreef op mijn veertiende. Op mijn achttiende besloot ik het schrijven weer een serieuze kans te geven.

In schrijven kan ik al mijn creativiteit kwijt. En ja, het is een droom van veel mensen om hun eigen boek in hun handen te hebben. Daar ben ik niet anders in.

Is er een rode draad te herkennen in alle 4 boeken?

Ze gaan alle vier over de kindertijd. Ontdekken dat je je niet thuis voelt in de wereld. Kinderen leren al jong om hun gevoelens en behoefden te onderdrukken.

Hun verdriet, angst en boosheid wordt vaak verkeerd begrepen en uitgelegd.

Ook het conflict met organisaties die niet altijd het welzijn van het kind vooropstellen, zijn een rode draad in mijn boeken.

Overigens zijn er momenteel twee boeken in de handel, Afwijkend en toch zo gewoon en Wat je niet verteld is

Dat laatste boek is niet zozeer autobiografisch, maar gaat over wat kinderen meemaken, al vanaf hun tijd in de baarmoeder.

Waarom heb jij een eigen website “Afwijkend en toch zo gewoon” opgericht?

Ik heb een platvorm nodig voor mijn blogs en boeken. Een basis, waarvan uit ik kan werken. Bovendien wil ik vindbaar zijn voor tieners die in eenzelfde situatie zitten als ik destijds en voor hun ouders. In eerste plaats geef ik voorlichting, zodat ze een andere (geïnformeerde) keuze kunnen maken.  

Waarom vind je het zo belangrijk dat jonge mensen met ASS de weg vinden in de maatschappij?

Zoveel jongeren ontwikkelen de overtuiging dat ze van alles niet kunnen, vaak aangepraat door opvoeders en hulpverleners.

Dat ze zoveel negatieve overtuigingen ontwikkelen dat het hun hele ontwikkeling bepaalt.

Tegelijk is overschatting ook een probleem. Zeker van intelligente jongeren wordt vaak verwacht dat ze doen wat anderen ook doen. Hoewel autistische mensen evengoed dingen kunnen leren als anderen, zijn ze op sommige vlakken trager, hebben meer oefening nodig en op andere vlakken zijn ze juist weer verder dan leeftijdgenoten.
Daarnaast zijn sommige zaken gewoon echt niet passend, gaat het tegen hun natuur in. Sommigen kunnen bijvoorbeeld niet tegen drukke kantines. Als je hen toch onder druk zet zich aan te passen, hebben ze minder ruimte en energie om zaken te leren die belangrijk voor hen zijn.
Ze hoeven van mij echt niet te voldoen aan de maatschappelijke norm. Het gaat erom dat ze een weg vinden waarin ze kunnen doen wat bij hen past en wat hen vervulling geeft.

Voor mij is ontwikkeling waardevoller dan aanpassing.

Vraag alsjeblieft niet te veel aanpassing van autistische jongeren, zeker niet als ze al in de stress zitten. Biedt ze in plaats daarvan een luisterend oor, help om in kaart te brengen wat hen dwars zit.

Biedt een steunende omgeving.

Natuurlijk moeten er wel grenzen zijn en die kun je ook liefdevol doch krachtig neerzetten.

Hoe werkt een traject “Zelfstandig leren reizen met het openbaar vervoer”?

Ik zit nu nog in de pilot fase.
Daarbij werk ik zoals mijn begeleidster het me destijds heeft geleerd. Niet tussen vier muren, maar in de buitenwereld. Het is daarmee letterlijk een traject.

Eerst bepaal ik samen met de jongere de route die hij/zij wil zelfstandig wil leren afleggen. Vaak is dat de route naar school of naar stage.

Nodig: Een opgeladen telefoon.
Een reisschema.
Neem iets mee wat helpt om rustig te blijven. Een boek, een spelletje of een een Fidget Toy. Iets wat helpt om kalm en gefocust te blijven.

De eerste keren leg ik de route samen met de jongeren af, waarbij ik eerst alles voordoe. Naarmate hij daaraan toe is, laat ik hem steeds meer zelf doen. Denk aan bij de juiste halte uitstappen en uitchecken met de OV-chipkaart.
Het kan zijn dat hij die handelingen veel sneller doorheeft dan ik van tevoren verwacht, of dat het juist vaker herhaald moet worden. Fouten zijn om van te leren. Daar maak ik dan ook geen probleem van, dat is onderdeel van het proces. Vaak zijn zij al bang om fouten te maken. Ze kunnen zelfs de conclusie trekken dat zelfstandig reizen niet gaat lukken.

Ik geef een jongere de kans om zijn vergissing te corrigeren. Bijvoorbeeld een halte te laat uitstappen.
Ik neem het niet meteen over, tenzij hij hulp vraagt of duidelijk vastloopt of in paniek raakt.

Wat ook kan met een directe verbinding is dat iemand hem bij de halte afzet waar voor hem het startpunt is en waar hij uitstapt dat iemand hem ophaalt. Net als met leren fietsen, dat iemand hem opvangt.
Ik verwacht niet dat hij heel sociaal is. De stappen en handelingen goed doorlopen, zoals de OV-Chipkaart bedienen en bij de juiste halte uitstappen kan al alle aandacht vragen.
Het verschilt natuurlijk ook per individu.
Ik geef geen sociale vaardigheidstraining. Dat is een bewuste keuze, want vaak is toch de boodschap dat iemand minder autistisch moet lijken.

Alleen als iets direct betrekking heeft op het zelfstandig leren reizen of een ander doel, dan geef ik een leidraad.

Tot slot: vier de mijlpalen. Voor de jongere is het een erkenning. Waarbij de gedeelde vreugde belangrijker is dan een groot feest.

Wat vind jij het leukste aan jouw werk en wat heeft het jou gebracht?

Ik vind het mooi als ouders echt voor hun kind durven gaan. Bijvoorbeeld een school vinden waar die wel op zijn plaats is, of een andere oplossing waarbij het kind opbloeit, zich kan ontwikkelen.

Als zowel de ouders als het kind met vertrouwen de toekomst tegemoet gaan.

Logische vervolgvraag; en wat vind je een uitdaging?

Ik vind het pijnlijk als ik weet dat ik een positieve verandering in iemands leven kan bewerkstellen, maar ouders kiezen toch een ander spoor. Wat dan vaak neerkomt op verder zoeken.
Natuurlijk zijn er meer mensen die het kind verder kunnen helpen. Het gaat niet om mijn ego, maar om een duidelijke keuze voor de ontwikkeling van je kind.

Vaak zijn jongeren ergens anders slechter af, omdat veel deskundigen vooral naar gedrag kijken en niet wat zij nodig hebben.

Als ervaringsdeskundige heb ik vaak een andere visie op zaken dan veel reguliere hulpverleners. Die houden zich vaak bezig met het beheersen van problemen.

Zelf heb ik begeleiding gehad om zelfstandig te leren reizen, van iemand die mijn wensen en noden kon waarnemen, zelfs al kon ik er moeilijk over praten. Stel dat er alleen een kennismaking was geweest en er van de hulp was afgezien? Welke gevolgen had dit gehad voor mijn ontwikkeling? 

Zelfstandig leren reizen was een van de belangrijkste mijlpalen in mijn ontwikkeling.

Waar word jij blij van of krijg je energie van?
Ik kan genieten van de speelsheid en creativiteit van mijn jongste kat en de wijsheid en rust van mijn oudste kat.

Ik krijg ook energie van muziek. Van schrijven. Daarin kan ik al mijn inspiratie en creativiteit kwijt.

Ook lezingen geven. De verbinding die dan ontstaat. Ik merk dat mensen geraakt zijn door mijn verhaal.

Ook biedt het perspectieven, als hun kind in een vergelijkbare situatie zit als ik destijds.

Over ditjes en datjes praten, zogeheten smalltalk vind ik verschrikkelijk. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen en verveel me te pletter. Maar gesprekken die ergens heen gaan, die de diepte ingaan, daar krijg ik energie van.

Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, ouders van een kind met een ondersteuningsbehoefte?
Zie het kind niet als een last, want dat voelt hij, met alle gevolgen van dien. Alles wat je op hem projecteert, wordt uitvergroot.

Als je blij bent dat hij er is, ondanks alle uitdagingen, dan voelt hij zich geliefd en gesteund.

Tijdens crisismomenten is het extra uitdagend om liefdevol te blijven, maar als je daar in slaagt, dan krijg je goud. Dan ontstaat er een diep vertrouwen, een veilige basis waarin alle gezinsleden groeien en bloeien.

Vier de mooie momenten. Waar je aandacht aan geeft, daar krijg je meer van. Richt dus niet al je aandacht op de problemen, maar geniet van de mooie en bijzondere momenten. Bijvoorbeeld zijn originele invallen, de filosofische gesprekken.

De problemen moet je zeker wel serieus nemen, maar besef dat hij niet moeilijk is, maar het moeilijk heeft in een wereld die niet is ingericht op autistische mensen.

Geef hem de ruimte om zaken uit te proberen, ook als succes allerminst zeker is. Pubers hebben het nodig te kunnen ontdekken wat bij hen past en wat niet. Ze moeten fouten kunnen maken, zonder dat volwassenen het meteen overnemen.

Moedig hun vooruitgang aan, dat draagt bij aan hun zelfvertrouwen. Veel tieners hebben een laag zelfbeeld, dus het is belangrijk om hen ook op de kleine successen te wijzen.
Erken ook hun inspanning, niet alleen het resultaat.

Vergeet niet samen te lachen en plezier te hebben. Dat geeft lucht en ruimte.

https://afwijkend-en-toch-zo-gewoon.nl/

10 vragen interview  Antoinette Scheffers  Bospoort praktijk Ede

Kun jij een introductie geven van wie je bent?

Mijn naam is Antoinette Scheffers. Ik heb 4 kinderen en mijn partner heeft 2 kinderen (1 zoon met ASS) samen hebben we dus 6 kinderen. We hebben 2 kleindochters en we zijn al 10 jaar  crisispleegouders.

Ik ben al 24 (!!) jaar werkzaam in het onderwijs, zowel het regulier als het speciaal basis en voortgezet onderwijs als zorgcoordinator en toegepast psycholoog.

Waarom heb jij een eigen praktijk opgericht?

In 2022 besloot ik mijn eigen praktijk op te richten. Ik was toen zorgcoordinator op een grote VO school in Nijmegen en ik wilde iets doen aan die afgrijselijk lange wachtlijsten bij de hulpverlening.

Naast de praktijk wil ik ook met beide benen in het onderwijsveld blijven staan, dus ben ik ook werkzaam als interim in het onderwijs.

Wat is jouw ervaring met het zorgen voor jongeren met een ondersteuningsbehoefte?

Het gaat niet goed met een groot aantal jongeren in Nederland en die groep wordt groter. Ik ben van mening dat scholen veel meer moeten inzetten op welzijn en veerkracht. Dat zou wat mij betreft een heel belangrijk vak moeten zijn, in alle jaarlagen. Daarmee kan je preventief aanbod geven en dat is denk ik hard nodig. De jongeren moeten vaak zo lang wachten op goede hulpverlening en dat maakt de problematiek alleen maar groter en zwaarder.

Welke ondersteuning biedt jij aan jongeren op scholen?

Onder andere lessen over omgaan met stress, lessen over levensvaardigheden (een lesprogramma over veerkracht), faalangsttrainingen, sova trainingen, executieve functies, leren leren, omgaan met rouw (overlijden gezinslid, scheiding), gesprekken met leerlingen, docenten en ouders.  Ook heb ik veel gesprekken met docenten over de begeleiding van leerlingen die extra ondersteuning nodig hebben.

Wat betekent ‘’rouw en verlies’ voor jou? Onze moeders ervaren vaak ‘levend verlies’ zit daar een groot verschil in?

Rouw en verlies hoort voor mij bij het leven. Rouw is de achterkant van liefde. Rouw komt voor bij elke vorm van verlies. Rouw en verlies zijn natuurlijke reacties op een ingrijpende verandering of gemis in iemands leven. Rouw is het proces van aanpassen aan verlies. Rouw gaat gepaard met allerlei gevoelens, zoals verdriet, boosheid, schuld, verwarring en soms zelfs opluchting. Ieder persoon rouwt op zijn eigen manier. Rouwen gaat niet over vergeten. Het doel is om nieuwe balans te vinden waarbij het verlies een plek krijgt in je leven.

Bij levend verlies is de rouw altijd aanwezig.  Dat maakt dat levend verlies zo veel meer impact heeft en blijvende impact heeft op de ouder(s). Rouw om verlies van verwachtingen, dromen, de toekomst etc. …. Ik vroeg mijn partner of hij wel eens wakker ligt met zorgen over zijn zoon met ASS. Zijn antwoord: ‘Als ik wakker zou liggen van zorgen om Anne zou ik nooit meer slapen!” Dat zegt veel over levend verlies. Het gaat over het verdriet dat altijd kan oplaaien, verwacht of onverwacht en dat soms verergert door de jaren heen.

Wat kan je verwachten als coachingstraject bij rouw en verlies?

Betrokkenheid, empathie, een veilige ruimte die geboden wordt om het verlies te uiten. Daarnaast bied ik inzicht in het rouwproces,. De client krijgt individuele begeleiding en oefeningen,  Een belangrijk onderdeel is leren omgaan met het verlies. Dit omvat technieken om met moeilijke dagen om te gaan, om steun te vragen en jezelf weer op te bouwen na het verlies.

Na verloop van tijd help ik om nieuwe betekenis en zingeving te vinden. Dit betekent niet da jet het verlies verwerkt, maar dat je leert om ermee samen te leven op een manier die bij jouw leven en identiteit. De begeleiding kan zowel live als online gegeven worden en combinatie is ook mogelijk.

Wat vind jij het leukste aan jouw werk en wat heeft het jou gebracht?

Het omgaan met mensen, op een belangrijk moment aanwezig zijn in het leven van een client  en daarbij iemand weer op de weg helpen, zodat hij of zijn verder kan.

Logische vervolgvraag; en wat vind je een uitdaging? Ik hou van nieuwe uitdagingen, ik hou van puzzelen om met elkaar te zoeken wat nodig is om verder te komen.

Waar word jij blij van of krijg je energie van? Ik word blij van het zoeken naar mogelijkheden, met mensen bezig te zijn, om mensen te kunnen begrijpen. Verder ben ik dol op muziek, piano-  en viool spelen.

Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, ouders van een kind met een ondersteuningsbehoefte?
Sta stil bij je eigen rouw en emoties.

Het hebben met een kind met een ondersteuningsbehoefte brengt vaak onzichtbare rouw met zich mee: het verdriet om verwachtingen, de zorgen over de toekomst….. Het erkennen en ruimte geven aan deze emoties is essentieel, voor jezelf en voor je rol als ouder.

Zoek steun en verbinding met elkaar

Koester de bijzondere momenten. Focus op de waardevolle momenten en vier de kleine stappen en successen. Dit helpt om een balans te vinden tussen verdriet en vreugde.

Wees mild voor jezelf.

Neem de tijd om te rouwen, zoek steun en focus op verbinding en kleine momenten van vreugde. Dit maakt dat je ruimte aan je gevoelens geeft zodat je er met veerkracht voor je kind kan zijn.

https://www.bospoort-praktijk.nl/

10 vragen interview Karol Henke  Talent Twist

Kan jij een introductie geven wie je bent?

Karol Henke, vader van 4, waaronder een kind met ASS/HB.

Zelfstandig sociaal ondernemer . Ik sta bekend als bruggenbouwer. Voormalig directeur Autismefonds en Nederlandse Vereniging voor Autisme. Sinds 2012 opereer ik als sociaal bestuurder in het werkveld van het maatschappelijk middenveld, waarbij ik mij focus op het overbruggen van de afstand die kinderen, jongeren en volwassenen hebben naar onderwijs, werk, sociaal netwerk hebben. Sinds 2024 ben ik ook eigenaar van Talenttwist BV.

Wat zijn jouw ervaringen met het werken van jongvolwassenen met een ondersteuningsbehoefte?

Sinds 2012, dus nu zo’n 12 jaar werk ik met jongvolwassenen. Als stage coördinator, als coach, en begeleider De laatste paar jaar wat meer als arbeidsdeskundige en onderwijsconsulent, speciaal voor jongvolwassen. Via onder ander Talenttwist proberen we jongvolwassenen met een ondersteuningsbehoefte aan een passende baan te helpen. Via mijn projecten in het onderwijs proberen we het zelfde te bereiken m.b.t. een passende plek in het onderwijs. Ik ben onder ander ook voorzitter van een RvT van een Samenwerkingsverband voor primair Onderwijs.

Hoe ziet het aanbod van Talent Twist eruit en is dit beschikbaar voor heel Nederland?

Talentwist opereert landelijk. We proberen mensen te helpen in heel Nederland. Talentwist is voornamelijk voor banen in de ICT, Financieel, Juridisch en Logistiek.

Hoe zoek je de uitdaging uit met alle deelnemers bij Talent Twist?

Door het gesprek aan te gaan met de persoon die zich heeft aangemeld. Dat betekent veel vragen en heel veel luisteren. Iedereen heeft een verhaal voordat ze bij Talentwist komen. Het persoonlijke verhaal is een wezenlijk onderdeel van de gehele procedure.

Hoe belangrijk is de ondersteuning voor jongeren met of zonder diploma (MBO/HBO)? Niet alleen voor de persoon die je begeleid maar ook voor de hele familie en omgeving?

De ondersteuning is een van de dingen die ons onderscheid van anderen. En deze is zeer belangrijk. Het is belangrijk in die zin, dat je moet beseffen dat iemand die tegenover je zit, waarschijnlijk wel de juiste capaciteiten heeft voor een bepaalde vacature. Maar dat andere zaken de afstand tot werk onbereikbaar maken. Je moet als het ware een brug maken voor de persoon die tegenover je zit naar de werkgever die een vacature heeft.

En daarnaast moet je je beseffen, dat er achter de zoektocht voor een baan, vaak een hele historie, een boekwerk vol herinneringen van gebeurtenissen ligt die het thuisfront ook heeft ervaren. Mensen vergeten wat voor mijlpaal het hebben van een (eerste) baan is. Je sluit daarbij de periode van onderwijs, studie, van kind zijn af. Het geeft zo’n beetje het startsignaal van je volgende fase in het leven aan. Dus ga maar na, als het je niet lukt om een baan te krijgen, wat voor gevoel dit geeft aan de jongvolwassene.

Hoe werkt Talent Twist samen met Caparax IT of Sterk Werk(t)?

Talenttwist werkt samen met diverse bedrijven over heel Nederland. Dit zijn bedrijven die al ervaring hebben met het in dienst nemen van mensen met ASS/HB

Wat vind jij het leukste aan jongeren met ASS/HB en wat heeft het jou gebracht?

De afwezigheid van politiek. Geen dubbele bodem. De eerlijkheid, recht door zee. De zachtmoedigheid, Je kunt toch wel zeggen, dat deze groep jongeren gewoon eerlijk is, onbevangen. Vroeger dacht ik, wat moeten we jou leren zodat zodat je kunt functioneren. Tegenwoordig weet ik beter. Wat moeten we doen aan de situatie, aan de omgeving zodat jij kunt blijven wie je bent. En daarbij ook nog een stukje aanpassen. Maar het moet wel in balans zijn. Ik denk dat het dat mij het meest is bijgebleven.

Ik denk nu, wie heeft er nu een sofa training nodig. Wellicht dat de werkgever, de collega’s op de werkvloer meer gebaat zijn met een training, dan een van mijn kandidaten.

Logische vervolgvraag; en het lastigste?

Ooh, dat raakt een gevoelige snaar bij mij. Soms moet je accepteren dat het niet lukt. Dat door welke redenen ook, dingen niet gaan zoals gepland. En soms, soms dan moet je ook eerlijk zijn, dan is iemand (nog) niet klaar om aan het werk te gaan. Dan is bijvoorbeeld een jobcoach traject beter op zijn plek.

Waar word jij blij van of krijg je energie van?

Als we weer een succesvolle plaatsing hebben. Als we er samen (werkgever, de kandidaat en wij) ervoor hebben gezorgd dat iemand zich verder kan ontplooien en de kans krijgt om verder te groeien.

Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, de ouders van een kind met een pittige puber?

Vraag je af of het zin heeft om een gevecht aan te gaan met je kind. Wat is het doel? Je gelijk halen? Wat als je je gelijk haalt, verandert het gedrag dan van je kind? is er dan iets aan de situatie gewijzigd? Indien het kind erna nog steeds het zelfde gedraagt. Dan had je je de moeite kunnen besparen. Dan heb je dus een hoop energie verspeeld en alleen een hoop negatieve energie gemaakt. Relativeer de situatie. Ikzelf ben daar veel te laat achter gekomen. Ik was ook zo iemand die alles onder controle wou hebben.

Accepteer, dat de puber, de jongvolwassene een ander persoon is dan jezelf bent. En dat het een illusie is dat je woorden doordringen. Het doet me denken aan dat briefje wat de moeder schrijft aan haar partner als deze thuis komt en een beetje moppert op de situatie thuis. De moeder schrijft aan haar partner zoiets in de trant van  “wees blij, het huis is niet afgebrand, je kind leeft nog, het heeft eten gekregen, ik heb niet alle drank opgedronken”.

Voor meer informatie zie de website https://talenttwist.nl/