VITA BLOG " MOGELIJKHEDEN" DOOR RIA ODDENS
Sinds 6 jaar leef ik in een wereld waarin autisme een grote plaats inneemt. Sinds duidelijk werd dat mijn kind zich anders ontwikkeld dan de meeste andere kinderen en dat daarbij het etiket PDD-NOS hoort (en volgens sommigen klassiek autisme) heb ik ongelooflijk veel gelezen daarover. Nadat ik van de klap was hersteld, dat wel. Ik wilde er eerst niets mee te maken hebben en ik kon niet geloven dat ons 3- jarig mannetje, dat altijd zo vrolijk was en goed in zijn lijf zat toch zo iets ernstigs had als autisme. Want dat autisme heel erg was, dat dacht ik als onervaren moeder. En hoe meer ik las, hoe depressiever ik werd. Werkelijk overal kwam ik steeds maar weer het woord beperkingen en ongeneeslijk tegen. Ik ging bijna ten onder aan de vloedgolf van wat allemaal niet meer mogelijk leek voor mijn kind.
Totdat ik op aanraden van een Amerikaanse vriendin terecht kwam bij een website die sprankelde van hoop en optimisme. Die verkondigde dat er mogelijkheden waren voor elk kind. Die boodschap was het touw dat mij uit het moeras trok. Een levenslijn waar ik me ferm aan vasthield.
Ik ben een speelprogramma begonnen en inmiddels zijn we 5 jaar verder. Mijn leven is ongelooflijk veel rijker geworden in die tussentijd. Ons huis is gevuld met plezier en spel en met mensen die zich inzetten voor mijn kind. Ik leer steeds beter om de idealen en gedachten die me niet verder helpen los te laten en dat geeft een groot gevoel van vrijheid. In dat klimaat kan mijn kind groeien. Want dat is een overtuiging die rotsvast in mij verankerd blijft: er zijn mogelijkheden voor mijn kind.
En toch… het is soms een tour de force. Steeds maar weer opboksen tegen de dominantie visie waarin levenslange beperkingen centraal staan. Het is een uitvloeisel van het gedachtengoed over autisme dat ik zeer schadelijk vind, namelijk dat autisme ongeneeslijk is. Stel je voor dat er zo over lichamelijke ziektes werd gedacht. Als iets waar je je maar bij neer moet leggen. De drive om te zoeken naar oplossingen en structurele verbeteringen zou helemaal verdwijnen. Geneeskunde wordt dan iets van pappen en nathouden.
Er heerst een taboe op de gedachte dat autisme iets is dat dynamisch is en dat kinderen het soms kunnen ontgroeien, met de juiste aanpak. Daardoor blijven heel veel deuren naar onderzoek, behandeling en een aanpak op maat gesloten. Als moeder weten we beter. We weten en ervaren dat er veel meer mogelijk is dan de experts ons vertellen. We weten dat we niet gebaat zijn met pessimisme en een levenslange veroordeling vanuit een theorie die niet lijkt te kloppen met onze dagelijkse realiteit. Onze kinderen verdienen meer dan een opvatting die leidt tot pappen en nathouden. Ze verdienen een fundamentele verandering in denken over autisme. Die uitgaat van potentie en mogelijkheden om die te realiseren. Die kijkt naar groei en wat daar voor nodig is. Met de huidige tunnelvisie houden we onze kinderen gevangen in een veel te kleine wereld. En daarmee doen we hen ongelooflijk veel te kort.