Waar we de afgelopen jaren naar toe hebben gewerkt staat nu bijna te gebeuren. De grote oversteek van het basisonderwijs naar het voortgezet onderwijs.
Mijn Asperger klantje is een groep 8-er die op kamp gaat, een afscheidsfeest heeft op school en deze week op uitnodiging van de nieuwe school komt kennismaken met zijn nieuwe klasgenoten en zijn mentor. Klinkt allemaal best “normaal” toch? Net als al die andere groep 8-ers in Nederland. Het is ook de normaalste zaak van de wereld, maar er komt toch iets extra’s bij kijken, bij die 8ste groeper van mij.
Hij zit bijvoorbeeld op speciaal basis onderwijs, dus een vervolg op dit basisonderwijs is niet zo makkelijk te vinden. Bij ons in de regio maar 2 a 3 scholen te vinden, maar alle drie niet naast de deur. Dan heb je natuurlijk net als ieder andere ouder die zijn kind op regulier onderwijs heeft, ook je voorkeuren. Die hadden wij ook. Maar om je kind daar dan te kunnen inschrijven, zo simpel als het klinkt, is het niet. Een gesprek op school, motiveren waarom je hem speciaal op die school wil hebben. Dan op uitnodiging langskomen voor een “intake” gesprek. Een intakegesprek met directie en interne begeleiders van de basisschool en het voortgezet. Om daarin bijna te solliciteren voor een plaatsje op de door jouw uitgekozen school. Dan ben je nog niet klaar. De betreffende documenten invullen en opsturen naar het samenwerkingsverband, die ook nog een mening hebben over jouw kind. Hopen dat je een toelaatbaarheids verklaring toegewezen krijgt zodat je kind geplaatst kan worden binnen het speciaal onderwijs. Dan hopen dat het samenwerkingsverband dan ook de mening deelt dat de door jullie samen gekozen school dan ook volgens hun de juist passende school is voor jouw kind. Ook wij kregen het verzoek om onze keuze nog eens onder de loep te nemen want het samenwerkingsverband vond de andere school, die onderaan of beter gezegd helemaal niet op ons lijstje stond, beter voor onze zoon in verband met het te organiseren vervoer. Alsof ik de keuze van de school laat afhangen van of “het busje” die kant op kan rijden. Ik kies voor een school waar mijn kind zich veilig en prettig voelt, gewoon op gevoel en kwaliteit! Net als iedereandere ouder dat kan en doet in het regulier onderwijs, daar zijn toch ook geen regeltjes voor? Dan hoef je alleen maar even rond te neuzen tijdens een open dag en een inschrijf formuliertje in te vullen en de klus is geklaard. Dan is er toch ook niemand die de ouders op de schouders tikt en ze verzoekt om nog even na te denken over een andere school want misschien moet Pietje te ver fietsen met tegenwind van huis naar school en kan Pietje dat dan wel? Nee dat is dan plots niemand zijn zorg.
De keuze is goedgekeurd, en nu begint het grote voorbereiden. Deze week dus de eerste kennismaking met de “grote” school. Mijn zoon was heel verwonderd en teleurgesteld toen hij moest vernemen dat ik niet mee de klas in ging met de kennismaking. Dat het de bedoeling was dat hij het helemaal zelf moest doen. Dus niet mama achter in de klas, nee deze mama zet haar zoon af bij school, draagt hem over aan de persoon die verantwoordelijk is voor dit noodzakelijk kwaad en dan rijd deze moeder naar huis om dan haar zoon na 2 uur weer op te pikken op het schoolplein. Doodeng, vind mijn zoon het, maar ik ook. Zo is voor mij nu ook het grote loslaten begonnen!
Mijn 8ste groeper wordt een brugpieper, moet echt gaan leren, huiswerk maken, en heeft misschien af en toe een schoolfeest? De “grote oversteek” na de zomervakantie gaan we hem maken, samen.