Ouders & onderwijs 2032
- Renske Luca -
Toen ik op twitter voor het eerst #onderwijs2032 voorbij zag komen, vroeg ik me af waar die vier cijfers voor stonden. Nadat dát duidelijk werd, had ik een vrij onwezenlijk gevoel bij de gedachte aan onderwijs in het jaar 2032.
Ik kom uit een onderwijsnest. Thuis hadden we meer docenten dan vrienden over de vloer. Of liever gezegd, de vrienden waren docenten. Mijn moeder was een gepassioneerd lerares. Ze leefde tot lang na haar pensioen mee met de veranderingen in het onderwijs en na de start van mijn kinderen op de basisschool en daarna middelbare school konden we er tijdloos over discussiëren.
Met een dochter op het mbo en een zoon op het gymnasium merk ik dat het verschil in onderwijs zo enorm groot is, dat ik me bijna dwangmatig in het onderwijs van nu ben gaan interesseren. Hoe komt het dat het verschil zo groot is? Zijn er ouders die een soortgelijke ervaring hebben? En wat een voorrecht als een kind goed onderwijs krijgt. En wat een machteloosheid als een kind graag wil, maar vast dreigt te lopen.
Uit nieuwsgierigheid en omdat het me goed leek dat ook ouders zich in de toekomst van het onderwijs verdiepen, was ik aanwezig bij een debat in de Balie over onderwijs 2032 en zo werd ik daarna gevraagd om een verhaal te schrijven.
Als een van de belangrijkste aandachtpunten voor de toekomst van het onderwijs zie ik de betrokkenheid van ouders. Als ouders niet geïnteresseerd zijn en niet meeleven met wat hun kind doet op school, wat doet dat dan met een kind? School dient hier een brug in te slaan: betrek die ouders bij school en vertel ze hoe belangrijk onderwijs is voor de toekomst van hun kind. Begin hiermee in de eerste klas van de basisschool.
Daarnaast dienen scholen zich kwetsbaar op te durven stellen. Met regelmaat ervaren scholen ouders als last en worden deuren gesloten in plaats van een samenwerking aan te gaan. Dat gaat ten koste van het kind. Ook hierin dient school een brug te slaan: zie de toekomst van het kind als een gemeenschappelijk doel en beschouw ouders niet als tegenpartij.
Ik merk dat er onvoldoende aandacht is voor de persoonlijke ontwikkeling van kinderen. De klassen zijn te groot en van docenten wordt veel meer gevraagd dan alleen lesgeven. De klassen zouden kleiner moeten zijn en de docenten zouden zich meer dienen te richten op het lesgeven. Leer daarnaast kinderen kritisch te kijken naar de digitale informatie die ze tot zich nemen, leer ze zelfstandig een mening te vormen, leer ze hoe ze zichzelf goed kunnen presenteren en leer ze de normen en waarden van onze maatschappij. Dit zou niet alleen vanuit school moeten komen maar een gemeenschappelijk doel met ouders dienen te zijn.
Juist scholen en docenten lopen achter in de ontwikkeling van de digitale wereld. Het onderwijs zou zich hierin snel moeten ontwikkelen en daar een voorbeeldfunctie in dienen te nemen. Het zou goed zijn als scholen meer inzicht krijgen in de werkwijze van bedrijven waar de digitale wereld zich in een razendsnel tempo ontwikkelt. De scholen kunnen zich op die manier optrekken aan de ontwikkelingen van het bedrijfsleven.
Renske Luca is werkzaam in de juridische dienstverlening, houdt van documentaires en is "vriend" van IDFA. Daarnaast is ze recreatief hardloper en fietser. Renske is vriendin van Mama Vita, lid van Ouderkracht voor 't Kind en volgt actief onderwijsdebatten waaronder debat excellent onderwijs en onderwijs2032.