10 vragen aan Mirjam Krowinkel
Kun jij een introductie geven wie jij bent?
Ik ben mens, dochter, zus, vriendin, moeder, procesbegeleider, systemisch coach, dromer en zoveel meer. Geworden wie ik ben door de aanwezigheid in mijn gezin van herkomst, mijn huidige gezin en alle mensen die in mijn leven mijn pad hebben gekruist. Het moeder zijn van een kind met autisme heeft grote invloed (gehad) op het pad dat ik bewandel.
Ik hou van dromen, lezen, buiten zijn in de natuur en samen zijn met familie en vrienden. Ik geloof in de kracht van gelijkwaardigheid en verbinding. Van kwetsbaar mogen zijn en tegelijkertijd in je eigen kracht durven stappen. Ook geloof ik dat we als mens verbonden zijn in een groter geheel, met daarin de uitnodiging aan eenieder om daarin zijn eigen plek te vinden en in te nemen.
Waarom ben je na al die jaren werken bij een bedrijf gestart met een eigen coachingspraktijk?
Ik werk al sinds 2006 als ZZP-er. Dat heeft me altijd veel ruimte gegeven om mijn eigen tijd in te delen en een goede balans te vinden tussen mijn werk en mijn moederschap. De keuze om als coach te gaan werken is de afgelopen jaren ontstaan. Het systemisch werken en wat het elke keer laat zien raakt me diep. Ik geloof dat het vergroten van het bewustzijn op eigen patronen van grote toegevoegde waarde is voor mensen die het gevoel hebben dat ze vastlopen, om welke reden dan ook. In de huidige maatschappij proberen we veel op te lossen met ons hoofd en lijken veel mensen de verbinding met hun gevoel en daarmee zichzelf te zijn kwijt geraakt. Ik geloof dat het verbinden met bv. muziek, natuur, dieren, creativiteit, dromen, lichaamswerk, spiritualiteit en systemisch werk van grote toegevoegde waarde zijn voor het herstel van die verbinding met onszelf.
Hoe is VAB op jouw pad terecht gekomen?
In de zomer van 2019 kwam er een vacature voorbij voor een projectmedewerker voor de pilot levensloopbegeleiding. Ik was op dat moment zoekende hoe en waar ik iets kon betekenen met mijn kennis en ervaring op het gebied van autisme. Een brief en gesprek volgden en er was een wederzijdse klik. Vrij snel deed zich de kans voor, om voor de pilot aan de slag te gaan als trainer en intervisiebegeleider in de regio Den Haag.
En kan je uitleggen wat het VAB is en wat ze doen?
De stichting Vanuit autisme bekeken is een expertiseteam op het gebied van autisme en inclusieve samenleving. Iedereen is verschillend en het is hoog tijd dat de samenleving hierop ingericht wordt. Een van de projecten die VAB op dit moment uitvoert is een project naar de inzet van levensloopbegeleiding voor mensen met autisme. Mensen met autisme mogen hierbij zelf een levensloopbegeleider kiezen, waarbij een ‘klik’ het uitgangspunt is, een belangrijke voorwaarde voor vertrouwen. De uitgangspunten van levensloopbegeleiding binnen VAB zijn: levensvolgend, levenslang en levensbreed. Doen wat nodig is en maatwerk leveren. Levensloopbegeleiders binnen de pilot komen regelmatig bij elkaar in lokale groepen voor training en intervisie. De resultaten zijn erg positief. Op dit moment wordt er samen door VAB en VWS verkend hoe levensloopbegeleiding breder beschikbaar gemaakt kan worden voor meer mensen met autisme.
Wat vind jij het leukste aan ASS en wat heeft het jou gebracht?
De humor, de oprechtheid en het ontwapenende karakter van onze zoon en veel andere mensen met autisme, wijze levenslessen, openheid, eerlijkheid, steun, echt leren luisteren naar de ander, mooie gesprekken, ontmoetingen met prachtige mensen en bovenal de weg van het weer mogen verbinden met mezelf.
Daarnaast ook een ander perspectief op wat autisme (ook) is. Autisme komt van het Griekse woord αὐτός/autos en betekent ‘zelf’. Jezelf mogen zijn, in verbinding met je eigen, unieke zelf. Dat autisme een spiegel is en daarmee de uitnodiging om op zoek te gaan naar wie we ten diepste zijn. En de patronen onder ons gedrag mogen onderzoeken en inzichtelijk maken. Ik zie deze spiegel vaak terug in het gedrag van mijn zoon. Ik kan nu zien dat als hij over onze grenzen ging, hij ons eigenlijk liet zien dat wij zelf over onze eigen grenzen gingen. Dat zijn onrust mijn eigen onrust was.
Logische vervolgvraag: en het lastigste?
De vele uitdagingen in de thuissituatie en de weerslag die het heeft (gehad) op ons gezin. Uitgeput zijn, machteloos, het niet meer weten, de eenzaamheid en onzichtbaarheid van ASS. En niet weten hoe daarbij hulp te vragen, de juiste hulp te vinden en deze echt toe te kunnen laten.
Wat is jouw ervaring met systemisch werken en/of familie opstellingen?
Sinds 2018 ben ik op verschillende manieren bezig met systemisch werken. In eerste instantie vooral voor mezelf, om zicht te krijgen op mijn eigen patronen en waar ik in vastliep als moeder van een zoon met autisme. Daarna heb ik verschillende trainingen gevolgd op het gebied van systemisch werken. Ook in deze trainingen kom je altijd weer in eerste instantie je eigen patronen tegen. Mijn interesse ging hierbij vooral uit naar autisme, (meer-generationeel) trauma, patronen, bewustzijn, sjamanisme en dromen.
Sinds 2019 begeleid ik samen met anderen regelmatig eendaagse trainingen waarbij we systemisch kijken naar wat autisme laat zien. Hierbij werk ik ook samen met iemand die systemisch werkt met haar kudde paarden.
Wat is jouw ervaring met paardencoaching?
In 2018 ben ik voor het eerst voor een eigen coaching bij een paardencoach geweest. Een stevige wake-up call was dat. In datzelfde jaar las ik het boek ‘The horseboy’ over de zoektocht van een vader naar de belevingswereld van zijn autistische zoon. Beiden hebben veel indruk gemaakt en veel in beweging gezet.
Paarden brengen zonder woorden op gevoelsniveau inzicht en bewustzijn op het hier en nu. Zij spiegelen puur, zonder oordeel. Ze laten je datgene zien wat er gezien mag worden en aandacht mag krijgen. Vele sessies volgden in de jaren daarna, ook samen met mijn man. Daarna volgde ik trainingen bij de paarden gericht op traumasensitief werken, energetisch en sjamanistisch werken en ervaringsgericht leren vanuit verbinding met de natuur. Niet met het doel om zelf met paarden te werken maar om weer in verbinding te komen met mijn eigen hoog-gevoeligheid.
Met een van de begeleiders die ik in die tijd heb ontmoet, geven we nu ook samen systemische dagen over autisme. Ik zie de ongelooflijk grote toegevoegde waarde die paarden kunnen hebben en ben daarom blij met de samenwerking op dit gebied.
Welk vooroordeel over autisme is volgens jou compleet uit de lucht gegrepen en waarom? En welke klopt er stiekem toch wel een beetje?
Dat mensen met autisme niet (kunnen) voelen is wat mij betreft een van de grootste misvattingen die nog bij veel mensen leeft. Ik heb gezien dat mensen met autisme juist zeer gevoelig zijn en dat juist deze gevoeligheid voor uitdagingen zorgt in onze huidige veeleisende maatschappij. Ik ben blij met de toenemende aandacht voor dit onderwerp door ervaringsdeskundigen zoals bv. Vera Helleman of zoals verwoord in het boek ‘De jongen die te veel voelde’.
Daaraan gerelateerd klopt wat mij betreft de veel voorkomende behoefte van mensen met autisme aan structuur, regelmaat, logica en voorspelbaarheid. Dit geeft houvast en biedt veiligheid en is daarmee van groot belang als je vaak overprikkeling ervaart, wat vaak het geval is bij mensen met ASS. Het uit verbinding gaan is daarbij het overlevingsmechanisme. Duidelijkheid geeft dan veiligheid en daarmee rust.
Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, de moeders/verzorgsters met een kind met autisme?
Zorg in de eerste plaats goed voor jezelf en heb vertrouwen! Alleen als je goed voor jezelf zorgt, kun je ook voor anderen zorgen. Ik realiseer me goed dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik vind het mooi dat Mama Vita een platform is waar moeders elkaar kunnen vinden en juist deze zelf-zorg een plek krijgt. Tot slot nog een mooie quote die mij vaak heeft geholpen: ‘Je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen’.
