Kun jij een introductie geven van wie je bent?

Mijn naam is Jasmijn, ik ben 36 jaar en ik woon samen met mijn 2 kinderen Ellanor (7 jaar) en Noah (5 jaar) in Enschede. In het dagelijkse leven bent ik docent psychologie op een Hogeschool in Enschede. ik ben daarnaast ook opgeleid als psycholoog en heb sinds maart 2023 een eigen praktijk. Mijn dochter is gediagnosticeerd met ASS. Mijn zoon heeft daarnaast ook ARFID en is hoogbegaafd.

Waarom ben je gestart met het organiseren van workshops over zelfzorg?
Vooral, omdat ik zelf de steun en handvatten vanuit de hulpverlening heb gemist. Ik heb wel ouderbegeleiding gehad, maar toch ontbrak er ‘iets’. Niemand heeft mij namelijk voor kunnen bereiden op het rouwproces; Dat is misschien een vreemde woordkeuze, maar rouwen is ook ‘afscheid nemen van iets’. Namelijk in mijn geval: afscheid nemen van mijn toekomstbeeld dat mijn kind een normale ontwikkeling gaat doormaken. Ik heb zelf een achtergrond als psycholoog, ik kan zelf daardoor heel makkelijk op zoek naar theorie en oefeningen wat bij mij past. Maar hoe zit dat voor andere ouders? Hierdoor ontstond het idee om workshops te ontwikkelen, om ook andere ouders te ondersteunen in hun proces en ze juist ook veerkrachtiger te maken.

Wat kan je betekenen voor de moeders van een kind met autisme en/of hoogbegaafdheid?
Mijn missie is om deze moeders wel die handvatten mee te geven. Hiervoor ik mijn expertise als psycholoog en mijn ervaring als ervaringsdeskundige (moeder van een kind met ASS) gebundeld en workshops gemaakt. Elke workshop bevat een ander thema, zodat je er uit kunt halen waar jij op dat moment behoefte aan hebt. Thema’s in de workshops welke aanbod komen zijn: positief denken kun je leren, hoe krijg ik weer meer energie en kom ik tot ontspanning en er is natuurlijk ruimte om andere ouders te spreken over hun ervaringen.

Welke ervaringen heb je opgedaan naast jouw opleiding en werk als psycholoog?
Ik ben begonnen in de kinder- en jeugdpsychiatrie, waar ik met kinderen met ontwikkelingsstoornissen (waaronder ASS) heb gewerkt. Later ben ik meer met jeugd en volwassenen gaan werken in de GGZ. Nu werk ik zo’n 6 jaar als docent psychologie voor de opleiding social work op een hogeschool in het oosten van het land. En is de cirkel min of meer rond, ik kan hier namelijk mijn steentje bijdragen om de toekomstig hulpverleners op te leiden en mijn ervaring (ook als ervaringsdeskundige) mee te geven.

Hoe belangrijk is de ondersteuning als coach? Niet alleen voor de persoon die je begeleid maar ook voor de familie en hele omgeving?

ASS heb je niet alleen, maar heeft het hele gezin. En juist de naasten (ouders/ verzorgers) moeten enorm veel dragen en zich aanpassen aan de persoon(en) met ASS. Doordat je zelf leert vitaler en weerbaar te blijven, zorgt het ervoor dat het kan bijdragen en dat je ook veerkrachtiger in het leven staat als ouder.

Andere uitdagingen binnen onze achterban zoals ARFID komen ook voor. Geef jij over deze onderwerpen ook psycho-educatie of een workshop?

Naast mijn workshops geef ik ook individuele coaching. Hier ligt vooral de focus op jou als ouder, om jouw veerkracht en weerbaarheid te vergroten.

Psycho- educatie kan dan een onderdeel zijn, omdat het vaak zo is dat je eerst hetgeen moet begrijpen wat er bij je kind gebeurt voordat er ruimte bij jou als ouder kan ontstaan. Zoals ARFID, hoe werkt het dat mijn kind de structuren van groenten niet kan verdragen?

Tevens geef ik ook lezingen en voorlichtingen voor groepen (over onder andere ASS). Denk hierbij aan gemeenten, vrijwilligersorganisaties of scholen.

Wat vind jij het leukste aan ASS en wat heeft het jou gebracht?
Het heeft mij geleerd als moeder om te kijken naar de ‘simpele dingen’ in het dagelijkse leven en vooral ‘vertragen’. Geen schreeuwerige (een bom aan prikkels) indoor speeltuinen, maar samen naar het bos gaan en daar schatten verzamelen. Dat zijn de allerleukste momenten samen, vooral omdat mijn kinderen vanwege hun sensorische (zintuigelijke) gevoeligheid ook zo enorm mindfull kunnen genieten van alles wat ze zien en horen. Luisteren naar de vogeltjes, mooie kleuren in het bos zien. Bewust genieten!

Logische vervolgvraag: en het lastigste?
Het constante aanpassen. Ik heb hier best mee geworsteld. Kreeg mijn dochter een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje, brak het zweet mij uit omdat ik bij voorbaat al wist hoe ze zou terugkomen. Hoe moet dat met verschonen, want ze draagt nog een luier? Wat nou als ze daar midden op het feestje een meltdown krijgt, of een ander kindje gaat slaan? En als ze naar het feestje gaat, moeten we het weekend helemaal niets plannen want dan moet ze bijkomen. Dat vraagt om veel aanpassingen in het dagelijkse leven en dat vind ik wel het lastigste.

Waar word jij blij van of krijg je energie van?
Ik kan heel erg genieten van een wandeling in de natuur, maar ook mijn ogen uitkijken in een museum. Of juist lekker een netflix marathon houden. Die momenten moet ik wel echt inplannen (want ik ben een alleenstaande moeder), maar ik kan er enorm van opladen.

Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, de moeders/verzorgsters met een kind met een

ondersteuningsbehoefte?
Regel die oppas dat je even de deur uit kan om te gaan sporten. Regel die gezichtsbehandeling als je daar zin in hebt of ga juist wel een boek lezen als er een volle wasmand op je staat te wachten. Want deze momenten helpen jou, als moeder weer even op te laden. En dat is ook veerkrachtiger worden!

www.linkedin.com/company/jasmijn-voor-ouders-van-autisme

https://www.instagram.com/jasmijnvoorautisme/