VITA BLOG   ANNEKE VD PLOEG "FULLTIME THUIS"

Inmiddels ben ik 3 maanden thuis. En het bevalt zeer goed! De rust in ons gezin en in mijn hoofd is overweldigend en de tijd die ik nu vrij kan maken om alles hier in huis goed te laten reilen en zeilen is heel fijn. Eindelijk gebeuren dingen die moeten gebeuren. En met plezier zit ik om kwart over 3 klaar met limo en een koekje om verhalen van de dag aan te horen. Om vervolgens met Job te gaan plannen en hem te helpen met zijn huiswerk. Ook Hannah heeft even een duwtje in de rug nodig na schooltijd en er is alle tijd om ook haar even op gang te helpen. Het eten heb ik op tijd klaar en zelfs vaak al om kwart over 3 voorbereid.

Niets aan de hand dus zou je zeggen. Maar dat is helaas niet zo. Mijn lichaam protesteert tegen zoveel rust. Is dat helemaal niet gewend en vind het ook maar niks. Alle spanning van de afgelopen jaren komt er uit. Het begon met een tennisarm, toen een geïrriteerde pees bij mijn knie. Vervolgens een lastige spierpijn in mijn kuit. Uiteindelijke diagnose na ruim 6 weken aanmodderen – continue te hoge spierspanning in mijn lijf.

Als je altijd maar doorgaat en doorgaat en jezelf geen tijd gunt om rust te nemen dan bouwt je lichaam een enorme spanning op. En uit ervaring weet ik nu dat als een groot deel van die spanning wegvalt je lichaam daar op een natuurlijke manier op reageert. Beetje jammer van die natuurlijke reactie is dat al die opgebouwde spanning er in 1 keer uitkomt. De hele linkerkant van mijn lijf staat uit lijkt het wel. Ik kan nog niet een vaatdoek uitwringen of er schiet een scheut pijn door mijn linkerarm. En sta of loop ik iets te lang dan is het net of iemand constant met zijn nagels in mijn kuitspier zit.

Gisteren kwamen er twee punthoofden uit school. Omdat ik de kinderen via ons voorraam zie thuis komen weet ik voordat ze binnen zijn vaak al wat voor een middag het gaat worden. Hannah klopt op het raam, zoals altijd, en kijkt me met een lege blik aan. Hmmm … zo’n middag dus. En het is ook nog dinsdagmiddag dus Bliksem, het konijn, moet een schoon hok. ‘Ik kan ook helemaal nooit spelen, ik ben altijd veel te druk’. Dikke tranen rollen over haar wangen en haar schouders hangen naar beneden. Diep ongelukkig is ze. Uit ervaring weet ik dat dit niet het echte probleem is. Dat is de schakeling na een vrije maandag (2^e Pinksterdag). En omdat alle kinderen in haar klas daar last van hebben was het vast een drukke dag in de klas. Als ik het haar vraag klopt het en ik zeg haar dat ze even lekker uit moet huilen. Dat helpt haar om de prikkels in haar hoofd te verwerken.

Er komt een fiets met Job er op aangereden. Een sombere blik straalt uit zijn ogen. Hmmm … zo’n middag in tweevoud dus. ‘Ik heb vanaf het 4^e uur voor me uit zitten staren. Ik ben moe en mijn hoofd zit zo vol mamma’. ‘Lastig lieverd’, zeg ik tegen hem. Ik weet dat we zijn hoofd leeg kunnen krijgen door hem even naar zijn kamer te sturen om een kwartiertje op zijn bed te gaan liggen met Skyradio zachtjes op de achtergrond. En daarna kan hij er weer tegen. Het derde punthoofd, Eva, gaat spelen met een vriendinnetje. Haar punthoofd heeft een leuke reden, het eindgala van groep 8. Dus geen drievoud vanmiddag, dat valt dan weer mee …

Ik sta op en geef Job en Hannah allebei een dikke knuffel. Job gaat na zijn glas limo naar boven en komt een kwartiertje later als nieuw naar beneden. Hannah help ik met het hok van Bliksem, op een dag als vandaag lukt dat echt niet alleen. Het was hard werken het afgelopen uur, maar ik voel me blij van binnen. Dit is waar ik mijn baan voor heb opgezegd. Het voelt goed om er te kunnen zijn als dat nodig is. Ik word rustig van binnen en besluit toe te gaan geven aan de pijntjes die ik voel in mijn lijf. Het huishouden zal moeten wachten, ik ga werken aan mijn fysieke herstel. Het is frustrerend dat ik fysiek niet kan doen wat ik wil, maar het is zeer waardevol dat mijn hoofd gelukkig wel goed reageert op mijn fulltime thuis zijn.