Rubber laarzen… check… regenpak… check… paspoort… check… matje opgevist bij de buren… check… Antonio, onze zoon van net 14 jaar, gaat met zijn nieuwe school een midweek op kamp naar de Ardennen. Nu is loslaten toch al niet mijn grootste kwaliteit maar met Antonio ben ik altijd net even een tikkie meer bezorgd. Hij heeft namelijk een vorm van autisme. Dus niet alleen voor hem retespannend maar deze moeder heeft vandaag ook de kriebels in haar buik (ik geef toe…. een halve orkaan…).
Vanaf dit schooljaar gaat hij naar een nieuwe school, hij is zij-instromer zoals ze dat zo mooi noemen. Hij zit nu in de 3e klas van een VMBO-T school voor speciaal onderwijs in Haarlem. Zijn vorige school (OPDC) stopte na 2 jaar met de bedoeling dat de kinderen in regulier onderwijs zouden instromen. Gezien de enorme klassen het VMBO-T onderwijs (rond de 30, zelfs voor “normale” kinderen al een hele kluif!) en geen mogelijkheden in gemeente Zaanstad voor kinderen met de behoefte aan speciaal onderwijs voor het niveau VMBO-T en VWO hebben wij ons vizier noodgedwongen buiten Zaanstad moeten richten.
Gelukkig een bijzonder fijne school in Haarlem gevonden, de orthopedagoog zit er heel dicht bovenop en blijft bellen en dingen voor ons regelen! Wij ervaren het tot nu toe als een warm bad ♥ De enige hobbel die nog genomen moest worden was het aanvragen van vervoer bij de gemeente. Antonio is dan wel 14 jaar maar met openbaar vervoer naar Haarlem is voor hem gewoon nog een brug te ver. De Nederlandse Spoorwegen zijn sowieso niet de meest betrouwbare partij op het traject Uitgeest/Amsterdam en de prikkels die hij zou ervaren door met het openbaar vervoer te reizen zijn te veel in combinatie met nog een schooldag. Het had wat haken en ogen maar het is geregeld (iets met een moeder en oerdrift!)
Ik ervaar het als heel vervelend dat ik mij niet alleen bij de Gemeente maar tegen de buitenwereld in het algemeen moet verdedigen dat hij met een busje gaat. Alsof wij het ook niet veel fijner hadden gevonden dat hij naar een “gewone” school in Zaanstad zou kunnen, lekker op de fiets…. met wind tegen… Of dat hij fluitend de trein had gepakt en met een zware rugzak de trein in was gestuiterd. Nee, dat werkt nu eenmaal niet zo met hem en dit “soort” kinderen in het algemeen… helaas… Mijn hart breekt dan ook als ik bij onze afgelopen Mama Vita-avond verhalen hoor van moeders die geen vervoer meer krijgen vanuit de Gemeente of dat het bedrijf die het vervoer voor de kinderen moet regelen het compleet laat afweten!
Maar goed… ons mannetje, of lieverd gezegd man (hij gaat richting 2 meter!) gaat op kamp. Afgelopen week nog even met zijn mentor gesproken. Fijn om te horen dat deze bewuste mentor ook niet houdt van hoogtes en abseilen en dat over wankele bruggetjes lopen ook niet zijn ding is. Ik heb de lieverd nu al in mijn hart gesloten, als hij mijn grote man daar nu ook nog lekker in de gaten houdt dan ben ik helemaal blij
Liefs Sandra
Deze blog gaat over onze zoon Antonio (2003), hij “heeft” een vorm van autisme en ADHD. Hierdoor gaan de dingen net iets anders als “normaal”.
